No recentemente estreado curso 2019-2020, seguimos con máis forza que nunca esta reivindicación que cada vez ten máis eco na sociedade. Cada día constrúense escolas nos nosos barrios e pobos, cada cal desde o seu ámbito: persoal educativo, familias, estudantes... temos grupos cada vez máis fortes e a escola pública mostra día a día o seu carácter público e universal. Escribimos "Gora, digamos o que temos e o que queremos ter", porque temos moito traballo os membros da comunidade educativa: temos que fortalecer a participación, temos que abrir máis as portas de moitas escolas á comunidade, temos que facer máis participativos os órganos de decisión e, sen caer nas tendencias mercantilistas, temos moito que facer no ámbito pedagóxico. A responsabilidade é de todos.

Pero, desgraciadamente, os partidos que formaron e forman parte do Goberno da CAV e Navarra non podemos mencionar entre os que impulsan esas reivindicacións que deberían ser unha aposta popular. O Goberno do cambio de Navarra incumpriu moitos dos compromisos adquiridos co persoal da educación pública e coas escolas: centos de profesores substitutos quedaron sen cobrar o verán e, ademais, outros apartados do pacto non se desenvolveron. Por iso, enseguida comezamos coas mobilizacións. Os acordos asinados na CAV en maio de 2018 tamén están en dúbida, polo que a posibilidade de recuperar as mobilizacións a curto prazo é cada vez maior.

Ambos os gobernos seguen sendo o eixo das políticas educativas “a demanda social” e “o dereito das familias a elixir o centro” que recolle a LOMCE, a base da paradigma capitalista da educación. Eufemismo da privatización e desregulación.Segundo a LOMCE, “as administracións deben ter en conta a oferta actual dos centros públicos e privados concertados e a demanda das familias, así como garantir a oferta de prazas suficientes”. É dicir, un dos principais medios para privatizar un sistema educativo e un recurso innegable que utilizan os centros educativos que o fan. Para iso, existen moitas outras ferramentas: Financiamento universal das haurreskolas privadas de 0-2 anos, fraude na matriculación derivada, mirar cara a outro lado ante as cotas ilegais, deixar a Formación Profesional en mans dos empresarios... A Universidade debería ter un espazo extraordinario.O deixamento que vive a UPV/EHU equivale ao crecemento que experimenta a universidade privada. En Navarra, a sobrefinanciación da universidade privada e a exclusión do eúscaro son os eixos das políticas educativas. En calquera caso, as políticas de clientelismo para priorizar a rede privada antes da LOMCE foron habituais entre os centros concertados, as universidades e os departamentos de Educación.

As consecuencias de todo iso son ben coñecidas, entre outras cousas, a segregación e a exclusión social. Outra das consecuencias máis notables das políticas de privatización do Goberno de Navarra e do Goberno Vasco é a precarización do persoal educativo. Por iso, neste momento non basta con dicir que a escola pública debe ser o eixo do sistema, debemos reivindicar unha única escola para todo o sistema educativo vasco, apostando polo público como pobo e polos dereitos colectivos e a igualdade de oportunidades para todos os nosos nenos, nenas e novas. A iniciativa privada non pode ser un refuxio para os que non queren o eúscaro para os seus fillos, un refuxio para os que non queren confundilo co diferente ou unha fortaleza para os que queren impor a educación relixiosa aos seus fillos. A Administración pública non pode ser cómplice destas actitudes.

Na CAPV tamén chamamos á porta a Lei de Educación, que, ao parecer, farase baixo o paraugas da LOMCE e será o flotador dos centros privados. A pesar de que son moitos os problemas que hai que solucionar, aínda non sabemos con que obxectivo vaise a facer a lei. Parece que o PNV quere construír un “Servizo Vasco de Educación”, un invento neoliberal que integre a escola pública e privada e que perpetúe a rede privada. Co argumento de incrementar a autonomía dos centros, buscarán a desregulación do sistema para aumentar a competitividade: fortalecendo o inglés en detrimento do eúscaro ou aumentando o financiamento incondicional da rede privada. Dicimos incondicionais, porque Cristina Uriarte insistiu en que, si hai demanda, o PNV seguirá pactando os centros privados.

Todas estas medidas que perpetúan a gradación social, unha vez concretadas e certificadas coa nova Lei de Educación, continuarán coas aparencias para reparar a segregación. Si o obxectivo da LOMCIBERRI que nos vén á cabeza non é responder á “demanda social” e desregular o sistema, senón garantir o dereito á educación e resolver a segregación, as medidas e a lei serían diferentes.

A estratexia da nosa Administración é unha hipocrisía, digamos o que digamos e non sabemos que facer. A pesar de que nos nosos centros hai unha falta de vontade á hora de garantir a igualdade de dereitos entre diferentes. Para que a nosa educación sexa o instrumento de cohesión que debería ter, non hai máis que mirar o que sucedeu o ano pasado ao redor de SKOLAE. Por todo iso, seguiremos loitando por unha escola pública vasca para todos e todas, por unha pedagoxía feminista.

Signatarios:

Nagore Iturrioz López

Ana Pérez Pérez

Aitor Idigoras Lasaga

Raúl López Ekai