O sétimo traballo longo sae do forno e o 16 de marzo ofrecerá o primeiro concerto en Donostia, na Casa de Cultura Intxaurrondo, onde se esgotaron as entradas. O disco de dez cancións chamou ruído humano. A finais de febreiro realizou todas as pezas públicas, e antes, no intervalo de dúas semanas, tres singles: o cabalo de Troia, Ez nengoen han bertan e Vesna Vulovic.

No marco da comparecencia de prensa para presentar o disco, que tivo lugar no Kafe Antzokia de Bilbao, Anari subiu ao piso superior do edificio e visitou os estudos de radio Bilbao Hiria. Di que sacou o disco no seu tempo habitual, nun proceso que lle fixo "natural". E engade: "Necesito tempo para saír do disco e entrar noutro".

En 2016 publicou o seu disco Epilogoa, que pasou case oito anos. Ha intercalado obras como a LP que recolleu a versión de Vinu, cantases e amor e a canción Efemérideak, ou a canción Lagun izoztua, para a colección Gure oropenak, pero intuía que a xente lle pedía outro disco. E confesa que el tamén o necesitaba. "Dábame sinais".

En relación co novo disco, di: "Acumulei ideas e repartinas polas cancións". E tamén di ter a sensación dalgúns " pequenos descubrimentos".

Anari fala, quizá máis do habitual, dos temas sociais de hoxe en día no disco O ruído humano. E por iso cre que se achegou a Ana do meu primeiro disco: "Desenvolvín as miñas cancións desde a intimidade e a melancolía até agora, pero agora houbo un encolamiento dese tipo entre o meu carácter e as cancións que escribín, tentei sacar o meu mundo interior a través das cancións".

Por exemplo , coa canción Inmolazioa, protagonista da persoa que está a ver os informativos, di: "Cóntanche a noticia dun volcán, mírasche a esa lava hipnótica e cóntanche a continuación Gaza, as imaxes da masacre... e entras en Instagram e o mesmo; selfies elegantes, derrepente vídeos duros, feminicidios constantemente...