A irritación do ginkgo e a pequena risa
- Vibrounos a cabeza e asustounos o ginkgo (neto de Ginkgo). O bastón de fresnos considerábase unha especie arbórea perdida hai tempo. Coñecíanse fósiles das súas follas, nada máis.
Pertence á época permiana, fai 280 millóns de anos e considerábase que desaparecera até o século XVII. O médico naturalista e viaxeiro alemán Engelberd Kaempfer atopouse e describiu durante o seu traxecto de Persia a Xapón entre 1683 e 1693. Algúns exemplares foron atopados nuns curiosos bosquetes chineses; é dioico, unhas árbores son totalmente masculinos e outros totalmente femininos. En 1730 plantouse o primeiro ginkgo en Europa, Utrecht, Holanda. Posteriormente, o xugo formado pola súa forma arquitectónica e o outono de ouro do hostaje estendeuse por todo o mundo. É a única especie que perdurou do seu xénero.
Denomínanse especies pancrónicas ou fósiles viventes: supostamente desaparecidas e repentinamente tropezamos con algúns exemplares vivos. A pesar de que os bosques de China presentaban indicios naturais, as investigacións recentes han posto de manifesto que son xeneticamente moi próximos e que, por tanto, son bosques plantados nalgún momento, e que teñen capacidade para vivir miles de anos.
Desde a xenética, o ginkgo pode mirarnos con moita paixón. En 2016 un grupo de investigadores chineses publicou o borrador do xenoma do neto de Ginkgo (revista Giga Science, Rui Guan, etc.) e aclarou que ten 10.600 millóns de bases nucleares de ADN. Ademais, estímase que ten uns 41.840 xenes que lle permiten un gran número de mecanismos antibacterianos e de defensa química. Nós, todas as persoas con potencial, só temos 3.200 millóns de bases de ADN e entre 20.000 e 25.000 xenes. Estamos entre o terzo e a metade do empoderamiento xenético do ginkgo…
Pódese dicir que é o/as árbores vellas que coñeceu aos dinosauros. E para aclarar que século somos e sobre todo a nosa memoria e lembrar quen é, está demostrado que as súas follas son o mellor remedio contra a mala memoria. Estas follas de aspecto abanico ou abanico curan o secuestro do noso alento e a asma; o simple feito de pensar en como o macho e a femia manteñen relacións sexuais nas árbores, etc.; e o feito de que hai árbores capaces de vivir miles de anos e de que nós esquezámonos, pois, alivia os males da vellez. Dinos cunha irrimurrección: son un medicamento moi bo, dígovolo.
As súas inmensas capacidades son moi evidentes: nunha antiga guerra xigante, cando unha bomba nuclear en Hiroshima, en Xapón, explotou e en quilómetros e quilómetros non quedou vigas en pé, queimouse un ginkgo que vivía hai tempo e renovouse ao ano seguinte. Foi a única vida que se renovou. Din que aínda vive… Declarárono un centro turístico da paz.
Acabaremos co noso mundo, a guerra da guerra, e o ginkgo seguirá aí, con fósiles vivos.
