Naceu en Francia en 1931, en París, e con só oito anos estalou a Segunda Guerra Mundial. "Non hai un curso tan intensivo para sementar a conciencia política", relatou a ARGIA na entrevista realizada por Amets Arzallus en 2008. "Recolle o sentido do inimigo e a necesidade de pelexar, un adversario terrible, odioso, opresor, fusilador, torturador... e non hai que deixarlle dar pasos no barrio. Así o pensaba eu para dez anos". Estas palabras definen a Gilles Perrault.

Antes da Segunda Guerra Mundial, Perrault pensaba que o exército francés era o "máis forte do mundo" e vivía en Francia na "alegría do día seguinte" da Primeira Guerra Mundial. E a suposta metade:"Pero esa convicción de forza converteuse nunha desactivación e o exército francés abateuse. Saín á vía e vin aos oficiais franceses coas súas esposas collendo as maletas e fuxindo, vin aos soldados franceses botando o seu fusil ao barranco e dicindo que nos deserten e fuxan. Sentín unha desesperación terrible (...) Aquel fracaso inesperado de Francia sorprendeu ao mundo enteiro".

Foi vítima do nazismo cando era adolescente, temendo as ameazas de Gestapo, e é un terror, xa que a súa familia foi resistente, integrante da rede británica SOE. "Para min era un sentimento moi estraño, ver que os meus pais, os dous avogados, os burgueses, os católicos, chamábanlles terroristas nos xornais, nos afiches alemáns. Entón deime conta de que a persoa non ten por que parecerse á súa imaxe social". Gestapo chamoulles a porta da súa casa aos 10 anos para levar ao seu pai, que logo foi posto en liberdade.

Escritor comprometido

Ademais de antifascista de pensamento, militante, loitou desde o oficio de escritor e xornalista. Foi historiador da Orquestra Vermella, o libro L' orchestre rouge, sobre os espías rusos que coñeceron as cavidades do nazismo en 1967, e na mesma década de 1960 tamén estivo informado en EEUU sobre a defensa dos dereitos civís dos afroamericanos, na India e en Xapón, e antes en Alxeria: Formou parte do exército francés e relatou as súas visións no libro de ensaio Lles Parachutistes, publicado en 1961, que creou o caos en Francia.

Perrault foi un escritor comprometido. Que a palabra pode ser bala, contáballe a ARGIA: "Eu sinto a necesidade de dar testemuños. Si fago unha investigación e coñezo algo que a xente non sabe, si coñezo unha inxustiza, sinto como un soldado que recibe a orde de mobilización, teño que ir á trincheira, hai obrigación moral. O bolígrafo pode ser unha arma, polo que hai que usalo. Si non é deserción".

O bulicio de Marrocos

En 1991 publicou o libro Notre ami le roi ou Gure lagun erregea, o réxime fascista e totalitario do rei Hassan II, relatado por torturas, censuras, desaparicións de centos de cidadáns e fusilamentos. En Francia, até entón, estendíase unha imaxe moi positiva de Marrocos como expresión da alianza estratéxica entre os dous gobernos, con intereses dos grandes medios de comunicación, corporacións e empresas.

Marrocos fixo as súas e dúas para cortar por completo a circulación do libro, ata que abriu camiños xudiciais contra o escritor, pero o que contaba o libro entrou pola porta de atrás ás casas da xente, e o orgullo que creou non foi calquera. Se internacionalizó e Marrocos, tras dar explicacións, liberou a moitos cidadáns detidos.

Pola liberación do País Vasco: "Gañará"

"O camiño será máis curto ou máis longo, pero [Euskal Herria] seguro que gañará", sinalou Perrault a ARGIA. Dirixido aos Gobernos francés e español, dicía que "O deslumbramiento contra o País Vasco é unha loita perdida de antemán", e que cando un pobo loita pola súa liberdade conseguirao antes ou despois, "son moi raras as excepcións".

A entrevista ao escritor Perrault realizouse en 2008 e era moi crítica porque ETA utilizaba armas. Pedía unha actitude de abandono porque non era produtivo:

"Cada atentado alegra a Madrid e a París, non vou dicir que a violencia nunca estivo xustificada, non digo que na época de Franco non haxa que tirar dos gardas civís e que as bombas estouren cando pasaba o coche de Carrero Branco, todo estaba moi ben feito, pero a violencia ten que ser efectiva, si é contraproducente hai que deixala e neste momento non se soluciona. Hai que deixalo. (...) Non digo que se deixe a violencia e aparezan solucións felices e pacíficas. Pero polo menos quitaráselle das mans a carta que dá dereito a veto ao inimigo. E agora estou convencido de que a violencia é a mellor arma en París e Madrid para bloquear calquera progreso. Madrid pode dar a vida a dez gardas civís cada ano sen problemas, morrerán máis nos accidentes de tráfico".

O mundo, "cómplice pasivo"

Gilles Perrault foi un escritor comprometido, si, que sentía que comezou a quedar cada vez máis raro e illado. Dicía que era unha especie de tendencia do mundo que a xente non se comprometese a determinados asuntos, que "acepte as cousas como son". Entendía a vellez, en esencia, como un "fracaso".

A reflexión que facía a ARGIA sobre o rumbo da sociedade era:

"Hai unha especie de inercia que está a dominar, unha complicidade pasiva, aceptar as cousas como son, incluso as inxustizas. Eu sempre dou o mesmo exemplo: sabemos que a comisaría nos españois se tortura, e, con todo, Francia entrega aos vascos ao Estado español. E nós deixámolo para que iso sexa así, os intelectuais non se mobilizan. Fai trinta ou corenta anos íase a producir unha gran onda. Entón había intelectuais de alto nivel, Francois Mauriac, Andre Malraux, Jean Paul Sartre, ou Simone de Beauvoir, pero esa raza apagouse e non se acenderon noticias. É unha actitude que nace da desesperación e fai que a resignación se resigne aínda máis. E é unha pena, precisamente porque a categoría que pode facer ouvir a súa voz é un socio-profesión, e eu creo que quen ten medios ás veces tamén ten obrigación".