Mentres nun mitin faise público o clamor pola república vasca, ao mesmo tempo apróbase a división de Euskal Herria, cunha teoría de tres procesos diferentes nos territorios vascos, e quen sabe onde se unirían. Todo iso coa esperanza de que sexa ben feito e sexa aprobado polos Estados francés e español, que terrible!

Supostamente, sendo o máis razoable, o máis xusto e o máis prometedor, decidiu entrar no sistema do ocupante e converteuse en garante da comunidade internacional, pero agora non fan nin unha alusión a el. A verdade é que o grupo internacional ten unha ampla experiencia en todo o mundo á hora de desmontar os movementos revolucionarios de liberación nacional e, en definitiva, o único que fixo foi contribuír á desintegración do Movemento de Liberación Nacional Vasco, para a felicidade da burguesía vasca e española, do capital e do imperialismo.

Un día, tras a acción indiscriminada dos yihadistas de Barcelona, as forzas represivas de España foron enaltecidas. Así mesmo, desde o punto de vista democrático, e aos poucos meses, a Constitución é considerada o cárcere dos pobos. É evidente o fedor das eleccións, como fai o PNV en Salburua, nun acto no que se proclama a independencia, e un par de minutos despois convértese nun ziput dos ocupantes e da orde capitalista.

De súpeto, diriamos por enésima vez que non hai posibilidade de articular unha dinámica de liberación nacional e social, porque non se pode deixar contento a todos xuntos, é dicir, as bases independentistas, o capital e o papa. Con todo, este tipo de conduta segue sendo perdoada e, ademais, é capaz de atraer algunhas conciencias.

Esta dinámica é habitual no PNV e sempre a puxo en práctica, si non hai intereses puntuais (crises…), xa que o sistema non vai facer ningunha concesión aos aprendices de última hora, rexeitando o apoio da burguesía vasca.

Parece mentira, como diciamos no título desta breve reflexión, que en decembro de 2018 haxa algúns que aínda se queixen de que o goberno non fixo ningún xesto en relación co tema dos presos políticos vascos. Parece que fixeron un gran descubrimento.

Insistimos en que o 98% dos inimigos son arrogantes, torpes, perdedores dun imperio, nacionalistas (incluíndo á maioría de esquerdas) e non terán misericordia, aínda que non xeren ningún problema serio. Iso é o que está a suceder precisamente entre o complexo Sortu e os estados que nos ocupan.

Así mesmo, parece mentira que se esixa unha reforma constitucional e que, ao mesmo tempo, esíxase o cumprimento das leis do ocupante, tanto na rúa como nos cárceres. De acordo con estas leis, varios militantes vascos atópanse en prisión en condicións extremas, e un deles cumprirá en breve unha condena de 35 anos.

Unha vez máis, para explicalo ben, desde dentro do monstro non se pode construír un futuro libre, é imposible. Animámosvos a reflexionar e debater. Non hai necesidade de someternos, sobre todo, a quen se negan a ser libres e donos do noso destino. A liberdade é o noso dereito e o noso deber (polos que participaron e polos que van participar na loita ao noso favor), e só mediante a loita poderemos desenvolvelo.