Bruno Perón. Membro da rede Aman Komunak

Adoitan ser máis de 60 persoas. Mañá realizarán unha acampada popular no casco de Larhun, e como cada tres meses, os membros da rede Aman Komunak reuniranse ao redor da mesa de debate o domingo. Entre eles estará Bruno Peron (1963, Suresnes, Francia).

Por que entraches na rede Aman Komunak?

Na BBG de Notre-Dames-deas-Landes [espazo a protexer] xuntámonos unhas persoas que fomos de Euskal Herria a apoiarnos. Cada un foise polo seu lado, non nos coñeciamos e nunha gran manifestación vimos unha gran ikurriña; eran do meu pobo, de Baigorri, pero só coñeciámonos/coñeciámosnos de vista. Alí coñecinos, fíxosenos bastante estraño. Coñecemos a outros grupos de Euskal Herria. Alí comentamos que sería interesante crear unha rede entre os grupos que loitan en diferentes temas. Así naceu Aman Komunak, e eu seguín naturalmente.

Como vos coñecestes na BBG e non aquí?

Esa era a nosa pregunta. Probablemente por falta de comunicación e visibilidade. A xente do barrio ocupado de Errekaleor de Vitoria-Gasteiz non sabía que aquí había unha loita polas minas de ouro ou polo camiño que está a tomar o desenvolvemento turístico de Larhun; a xente de aquí non coñecía ese barrio, non sabía da loita contra a incineradora… Por que? Probablemente por falta de comunicación. O noso obxectivo é establecer relacións entre estes colectivos.

Dis que é unha rede, pero que é o que che une?

O feito de que se coñezan en Notre-Dáme-deas-Landes di algo: a súa loita vai máis aló do aeroporto, é unha loita contra o desenvolvemento capitalista. Todos sabemos que no seu camiño é como un pisotón que o esmaga todo. Iso é a base da loita. Doutra banda, tamén é a idea da autogestión, da organización dentro de nós mesmos. Non podemos, como persoas, organizar outra vida nun recuncho? A procura da autonomía, a necesidade de ter cada vez máis autogestión era evidente na BBG, pero o mesmo en Errekaleor, en Ziordia… Doutra banda, a lingua, o eúscaro, é un vínculo. Eu estou a aprender, pero é nas prioridades e facemos esa forza.

Creouse unha rede de cine desde a creación de Aman Komunak?

Si, nas asembleas trimestrais reúnense entre 20 e 30 colectivos do sete países de Euskal Herria. Como non nos situamos nos grupos políticos tradicionais —digamos—, temos un aspecto espontáneo, atípico, as conversacións non son como no costume, todos participan, pasan moitas cousas. Acaba de nacer, pero estamos a avanzar moi ben.

Tedes liñas de traballo?

En primeiro lugar, continuar recollendo os colectivos, desenvolvendo a rede e colaborando nas loitas. A actualidade foi rápida nos últimos 12 ou 18 meses, empezando por Notre-Dames-deas-Landes, agora en Larhun… Non é a nosa vocación pero ultimamente estivemos loitando pola actualidade. Doutra banda, tamén compartimos técnicas de autogestión, etc…

As vosas asembleas celébranse en zonas en conflito.

Sexan combatentes ou ocupados. Estes congresos adoitan ter lugar ao longo de todo o fin de semana, a maioría das veces facemos auzolan por sábados en función das necesidades do lugar. O sábado pola noite celebramos unha festa e o domingo reunímonos ao redor da mesa para comentar o que queremos facer.

Mañá e pasado estaredes en Larhun. Por que alí?

Por distintas razóns. Será a primeira vez que nos xuntamos en Ipar Euskal Herria e aquí non temos espazos ocupados para unirnos. Buscabamos un espazo axeitado e si ao mesmo tempo era esa loita de Larhun, participamos nunha manifestación xunto a Larrun Ez Hunki e os traballadores dos ferrocarrís. Faremos un campamento popular no monte e entre todos reflexionaremos sobre este proxecto, serán relatores… e ao día seguinte faremos a nosa asemblea xeral.

Dicir por todos os lados que hai un crecemento excesivo, clima, crise ecolóxica… cada vez é máis necesario atopar unha actitude e unha vida diferente a nivel mundial… É necesario establecer millóns para facer un parque de xogos en Larhun? Nesta praia hai días que non se cantos días coa bandeira vermella pola contaminación… É imprescindible rebaixar o crecemento. Atopamos durante décadas un pouco de coidado da costa vasca, non se pode expor un proxecto deste tipo sen ter en conta que hai moita xente que se opón a iso. En Larhun todos vémolo desde pequeno, todos temos en común, a xente de Azkaine ou de Sara está á vista, pero tamén os demais.

Que obxectivos tedes para o futuro?

Agora non sabemos onde se celebrará a próxima reunión no prazo de tres meses, iso resolverémolo o fin de semana. Entre os dous mobilizaremos a máis colectivos para que se unan connosco; é incrible a pequena loita que hai en Euskal Herria. Penso que é o mesmo en Francia, en España ou en Europa: si atopásemos todos eses pensamentos falando por unanimidade… Non é así, pero estamos niso.

Faría falta unha liña política para falar por unanimidade? Recolledes tendencias diferentes…

Si hai tendencias diferentes pero o que nos une é que non nos situamos nos partidos políticos; nós estamos máis en acción, tentando desenvolver a autogestión, tentando desenvolver outra forma de vida… Cada vez máis xente soña con novos modos de vida e é importante que todas esas persoas xúntense.

Estás en Angelu porque arranxas as piscinas das casas. Si o teu traballo e Aman Komunak aínda é un contraste.

Aínda non me saquei do sistema, aínda sigo traballando. Son algo autónomo porque falo pola miña conta. Tratamos de ir a algo, pero ninguén di que estamos completamente fóra do sistema. Entre nós uns non traballan elixindo, outros sen querer, entre outros hai de todo nos oficios… En todo caso, aínda que traballes, métesche o nariz no muíño do capitalismo. Estou a adaptar a miña vida, pero non somos unha seita, rexeitada das outras [risas]. A das piscinas é evidente, pero cantas obras hai aquí relacionadas co turismo? Todo o mundo entende que temos que cambiar a nosa forma de vivir. Cada un ten que facer o seu propio camiño de transición e estar en Aman Wue axuda a ver, aprender, coñecer e compartir outras formas de vida.

Esta entrevista foi publicada por Ipar Euska Herriko Hitza e trouxémola grazas á licenza Creative Commons.