Mozos secuestrados (I)
O pasado fronte a fronte
Eran as primeiras horas do 22 de marzo. Tempo, choiva e frío. A estación estaba buxán e a cantina estaba pechada. Nunha ocasión en Alá, cando o altofalante anunciou a chegada do tren procedente de Barcelona, só algún pasaxeiro illado achegouse á plataforma.
Entre a viaxe a bordo había un mariñeiro cun gran saco branco sobre o ombreiro. O mariñeiro vagaba en vagón ata que, en primeira clase, atopou un compartimiento buxán. Quería un sitio amplo e tranquilidade. Alí, co saco en ristre, tendeu o seu enorme cadáver sobre o cómodo banco.
Pasaron máis de vinte horas desde que Guillarei, en Pontevedra, tomase o tren con destino á capital belga. Esta parada de Venta de Baños é a terceira, a que finalmente a levará a casa.
Son o tres da madrugada e non pode deixar de pensar que a vida militar dos dous últimos anos terminou. Aínda que parecía desexar acabar, agora faio sentirse indeciso e preocupado.
-Acordábase moi ben de todo, coma se sucedería facía pouco. Pero no cuartel non todo era desagradable.
Leva toda a viaxe pensando no mesmo. Para evitalo pensa facer un pequeno exercicio de memoria. Con todo, sabe que iso é fuxir, non querer afrontar o futuro.
Uns meses antes, parecía que esta vida non terminaría, que permanecería para sempre na ponte do barco. Agora dáse conta de que alí sentía protexido, seguro. A situación estaba no seu apoxeo, todos lle querían e respectábanlle. Agora, no camiño da súa casa, atopábase cheo de incerteza ante a realidade que se lle achegou. Preocupación, medo, unha pregunta sen resposta unha e outra vez, que fixeron comigo?
Primeiros pasos
Lembra a chegada do ferrol. Foi unha viaxe de día e medio. No mesmo vagón viaxaban ao redor dun centenar de guipuscoanos, entre eles un peludo (recentemente incorporado á Mariña) que pedira a un donostiarra que se atopaba en Ferrol que esperase na estación para recoller o diñeiro e os petos de todos os coñecidos. De feito, os primeiros días eran moi perigosos. Foi unha medida moi axeitada, aínda que o tempo e a experiencia demostráronlle que o perigo era constante no cuartel.
O protagonista deste relato lembra a impotencia e a sensación de frío daquela primeira noite que pasaron no cuartel de Ferrol. Permaneceu horas enteiras espido, duchándose, co perruqueiro, e nin un só nin outro zapato estaban de acordo coas súas medidas. Os uniformes parecían disfrazados. Nin sequera coñecían aos seus amigos.
Non se pode esquecer a guía do Mariño, que pasaron varias semanas aprendendo de memoria o libreto para poder sacalo do cuartel.
Acordábase moi ben de todo, coma se sucedería facía pouco. Pero no cuartel non todo era desagradable. Polas mañás, antes de saír á chaira do peirao a aprender a desfilar, ouvíanse os berros “Banoa… Banoa… Voume…!”. Eran Loroño e o Churrero. O primeiro vendía de todo e o segundo vendía churros. Aínda que non eran recentemente feitos, comíanos a gusto.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non quero que a miña filla se disfrace de xitana nos caldereros. Non quero que os nenos xitanos da escola da miña filla gocen de xitanos nos caldereros. Porque ser xitano non é un disfrace. Porque ser xitano non é unha festa que se celebra unha vez ao ano, manchada de roupa... [+]
O camiño faise paso a paso, e hai un tempo aprendín que parece feito polo principio. Pero a xente tamén quere aprender a encher esa frase de contido. Só non podemos conseguir nada, quizá axiña que como comecemos. Incluso a gran afluencia de xente pode complicar a... [+]
Non actuou correctamente, había que tomar medidas, si non, non aprendemos. Ao parecer, non se daba conta do impacto do que fixera, seguía normal, ás veces cun aspecto máis feliz que os que lle rodeaban. Ademais, fala demasiado alto, iso non lle gusta a ninguén. Como as... [+]
Hezkuntza Sailak ez ei du ulertzen publikoko langileak zergatik joan garen grebara. LAB sindikatuari galdetzea dauka. Sindikatu horrek akordioa sinatu zuen sailarekin, 2023ko apirilean. Urte bi geroago grebara deitu dute haiek ere, aurrekoetan ez bezala, Hezkuntza Sailak... [+]
Profesor de Historia en homenaxe a un ex compañeiro que acaba de xubilarse. Bravo e máis bravo!
As leis educativas subliñan a importancia de fomentar o pensamento crítico no alumnado. Pero o claustro de profesores, nun tempo un espazo de debate de ideas e contraste de... [+]
A democracia liberal nos países occidentais parécese cada vez máis a unha democracia minimalista. O núcleo da definición sería que se respectan os cambios de goberno nas eleccións. A esta variante autoritaria, os politólogos Levitsky e Way chamárono autoritarismo... [+]
Mentres escribía esta columna, tiven que cambiar o tema, porque a miña atención se viu afectada polos aranceis de Trump. Necesitaredes poucas explicacións, é novo en todos os sitios, impuxo aos produtos chineses un 10% e aos produtos canadenses e mexicanos un 25%. O que... [+]
Esta cuña que o anuncio de substitución da bañeira por unha ducha en Euskadi Irratia anima xa ás obras no baño de casa. Anúnciase unha obra sinxela, un pequeno investimento e un gran cambio. Modificáronse as tendencias dos sanitarios nos aseos e estendeuse de forma oral a... [+]
Recollín o seu e-mail no portal da folga, no correo persoal. Ao principio pensei que era para dar a coñecer, como moitos outros, as posibilidades que temos ante a folga. Pero non, o e-mail recibido era o movemento político e comunicativo contra a folga.
Confesareivos que me... [+]
Asteburu honetan 'estetikoa' hitzaren inguruan pentsatzen aritu naiz, lagun batek esandako esaldi baten harira: “Lan hau estetikoa da”. Estetikoa hitzaren etimologia aztertu dut, badirudi jatorrian zentzumenen bidez hautematea zela bere esanahia, eta gerora... [+]
O día anterior, en Bilbao, reuninme cun amigo no bar Bira. Púxenme a pasear e dixen: “Claro, como es Giputxia, ja, ja”. E el subliñou que non era guipuscoano. Sen entendelo, continuei dicindo, “Ah! Non? Pero naciches en San Sebastián?”. “Si, nacín alí, pero eu... [+]
Tiven moitas dúbidas, independentemente de que abrise ou non o melón. Atrevereime, maldita sexa! Quero pór sobre a mesa unha reflexión que teño en mente hai tempo: non é xusto que a muller que deu a luz teña a mesma duración que o outro proxenitor. Mellor dito, o mesmo... [+]