Costas á igrexa

O noso protagonista crecera na fe e adoitaba acudir ás cerimonias da súa parroquia. No seu coro, primeiro é soprano e logo tenor “solista”. Pero no cuartel deuse conta enseguida de que non todos eran iguais. Parecían iguais no que ao uniforme refírese, pero non era así.

Era o comandante da brigada quen medía o coñecemento da guía do Mariñeiro. Aos galegos ou con apelido español só facíanlles un par de preguntas ou tres; as preguntas básicas. Pero se tiña problemas para ler un apelido euskaldun, as cousas cambiaban moito. Era tan difícil de superar que moitos se resignaron despois de varios intentos.

E o cura encargado dos exames psicotécnicos. Sentiu amargado polo feito de que as persoas con maior nivel de estudos proclamásense analfabetos. Ademais de crer que o consideraban un idiota, considerou intolerable a súa falta de vontade de colaboración.

Cociña rugosa

A comida do cuartel era absolutamente repugnante, non só no referente á limpeza. Había que levar da cociña un fardo, sen tapa, atravesando medio cuartel. Pero o peor era o contido. O menú consistía en dous pratos básicos: a marmita de avellanas –chicharro–, con anacos de peixe cocidos nunha salsa vermella, e a tortilla de pataca. A salsa facíase cunha corda de chourizo, incluída a soga. A longaniza estalaba cando se cortaba e deixaba ao descuberto o branco contido.

As tortillas ricas eran grandes triángulos redondos. Non tiñan mal aspecto, pero si unha calidade pouca corrente: si tomabas un dos ángulos co índice e o pulgar, conservaban a rixidez, é dicir, non rompían nin se dobraban.

A Alternativa era a Casa do Mariñeiro. Unha vez terminada a cea abríase o gran bar, despois de recibir o permiso.

Era difícil atopar un sitio e non pasaba moito tempo. A pesar diso, a cea consistía nunha paneca, en lugar de frita, queimada por completo, un gran vaso de viño vermello e un leite quente.

Con isto podía durmir mentres lle estorbaban a saída do cuartel.

Ao cabo duns días, conseguiron saír do cuartel. A pesar de que Ferrol do Caudillo é unha cidade chea de mariñeiros, o noso protagonista sentía estraño entre a xente vestida de paisano.

Pronto se formou unha cuadrilla entre cántabros e vascos. Camiñaban a pé, querendo coñecer todos os recunchos, incluída Escardilla. Tratábase dun barrio en forma de outeiro, no que había prostitutas que esperaban aos mariñeiros.