Ana da Maza, unha nova getxotarra que aprendeu o ciclo superior de Saúde Ambiental, deuse conta da importancia do que comemos. Así mesmo, observou que, a pesar de ter “moi boas terras” para producir no País Vasco, a maioría dos alimentos que compoñen a nosa dieta son importados de fóra: “Temos un gran problema na alimentación, non sabemos o que realmente comemos”.

Para facerlle fronte, Da Maza reúne a uns amigos e comeza a producir os seus produtos nun só alugado hai oito anos en Derio. “Ao principio non era máis que unha diversión, unha especie de hobbie. Alí vin que a terra daba moito, e érame imposible consumir todo o producido en casa. Así, íame a Algorta cargado de bolsas de tomate e pemento”. Despois deste primeiro contacto co sector primario, embarcouse nun proxecto máis ambicioso con outras dúas mozas: Solotxu. En Uribe Kosta hai poucas zonas rurais e sabía que sería difícil atopar un terreo.

Despois de buscar e buscar, tiveron a “sorte” de que o dono de Txakoli Motagane de Erandio cedéselles as súas terras para construír un espazo para coñecer a agricultura e o mundo rural. Así, empezaron a producir produtos de tempada, crearon un espazo para experimentar e organizaron aniversarios e talleres. “Nós eramos principiantes e era un proxecto moi grande. Isto fixo que a relación entre nós volvésese un pouco máis forte”, explica o getxotarra. Con todo, o seu amor pola agricultura permanecía intacto no seu corazón e enseguida embarcouse nun novo proxecto en Garai.

A parella tiña terras na zona do Duranguesado e tras derrubar os piñeirais que había na zona, plantaron árbores froiteiras de todo tipo e formaron unha horta, entre outras cousas. Desde entón vive, sobrevivindo ás doazóns da terra. Alí traballan de todo, para despois repartir as cestas coas hortalizas de tempada entre os mozos da zona. Tamén elabora zumes, marmeladas, cervexas e conservas, así como os obtidos dos animais. Segundo explica, tomou a decisión de ir dunha rexión a outra "con dificultade". De feito, a terra de Uribe Kosta converteuse nun “ideal” para a produción: “O clima é tépedo, mentres que no interior é duro, moi frío no inverno e moi quente no verán”.

O duro traballo dos baserritarras

O mozo getxotarra recoñece que o traballo do baserritarra é duro, “porque hai que traballar todos os días e os beneficios son moi reducidos”, aínda que subliña que “en ningún caso” cambiaría o actual cun traballo de oficina. Da Maza realizou un percorrido de oito anos, dun lugar a outro, até asentarse en Garai. Neste sentido, a miúdo pensou en cando daría o salto á profesionalización e hai dous meses deu o paso. “Foi unha decisión moi importante, porque os meus beneficios non son moi altos. Con todo, é importante que se poida cotizar, pero é difícil que sexa agricultor e “legal”. Para ter un permiso de sanidade para vender en tendas e feiras é necesario darse de alta en autónomos, e xa o conseguín eu”.