O ano pasado creastes o grupo de traballo Zirgari. Que novidades tivestes este ano?

Leire Bayon (M.T. ):Sacamos os brazaletes azamboados.

Maddi Zubillaga (M.Z. ):Repartímolos no Punto Azamboado da festa dos Piratas, e demos un protocolo e explicámosllo a quen os vestían. Así, conseguimos aumentar a nosa presenza e ampliar os nosos aliados.

Antes das festas, tivestes algunha relación co concello para responder as agresións?

C.M. :Reunímonos co Departamento de Festas do Concello, pero non para falar do protocolo. En caso de agresión, trátase de solicitar permisos para suspender a actividade no Boulevard durante a concentración. Nós tiñamos claro que non queriamos establecer unha colaboración con eles, porque nós somos un movemento autogestionado, e o noso obxectivo é garantir a seguridade do sitio. En calquera caso, dixémoslles que cremos que teñen moitos recursos para cumprir as súas responsabilidades correctamente. Nós non queremos cooperar, pero queremos que o Concello asuma as súas responsabilidades.

Cremos que o Concello pode facer máis cos recursos que ten. Nós afrontamos o Punto Azamboado de forma autogestionada. Eles, en cambio, pechaban pola noite o punto de información que instalaran na Brecha. Por outra banda, queremos deixar claro que todos os ataques que recibimos non se produciron na zona pirata, pero que a maioría foron denunciados na zona pirata, xa que a única alternativa que ofrece o Concello é acudir á Ertzaintza.

En que momento e como decidiron suspender o programa?

T.P. :A noite na que se rexistraron máis agresións foi o martes, cando se rexistraron máis agresións. Esa noite tivemos dúas asistencias e tivemos que axudar a dúas mulleres a acudir á Ertzaintza e ao hospital. Membros de Zirgia e un aliado do movemento feminista de Donostia traballaron niso, e no Punto Azamboado quedamos ao redor de tres persoas recollendo máis denuncias. Ademais, tras ter coñecemento destes dous últimos ataques, o martes pola noite decidimos facer unha especie de acto e subimos ao escenario para denunciar e dar conta dos ataques. Entón, desde o mesmo escenario, vimos a varias mozas denunciando unha agresión e ao expulsar aos mozos da zona responderon de forma moi violenta.

C.M. : Aquela noite todo desbordounos e a situación pareceunos insosteible.

Foi fácil tomar unha decisión?

T.P. : Tivemos moitas dúbidas, os que estabamos no Punto Azamboado non o viamos claro, pero os que fixeron o percorrido xurídico cos que foron agredidos tiñan claro que non podía quedar así.

C.M. : Ademais, era véspera de festivo, e sabiamos que a suspensión da festa ía supor un prexuízo económico para o movemento dos piratas. En calquera caso, falamos cos responsables da zona e ás poucas horas chamaron á Flamenka. O mércores decidimos por unanimidade suspender a festa.

Suspenderon as festas e chamaron ao auzolan.

T.P. :Para min foi unha sorpresa moi bonita a resposta dos piratas.

C.M. :Pechamos as txosnas de plástico negro, fixemos pancartas, preparouse a comida no gaztetxe Kijera, e pola noite, fíxose unha cacerolada convocada polos indignados veciños. Tamén os bares da rúa do Carbón obtiveron unha resposta satisfactoria.

Con todo, non quedaron satisfeitos coa resposta do Concello.

C.M. :Non. O mércores, nós ás 13:00 horas, nunha rolda de prensa, e no informativo do mediodía, o alcalde afirmou que houbo dúas agresións e que as festas transcorrían dentro da normalidade. Despois de pasar toda a noite no hospital e na comisaría, sentimos unha gran rabia. Foi duro ver que mentres nós dabámolo todo el continuaba coa festa con total normalidade.

Cando fixeches a cacerolada xurdiron momentos de tensión.

T.P. : Sempre respectamos esa festa que Gaztelubide celebra todos os anos. Todos os anos adoitamos quitar a música do recinto festivo para que a cantase o seu coro, pero este ano estabamos moi enfadados. Era a única maneira que tiñamos de obrigar ao alcalde a reaccionar, xa que estaba alí. As tensións subiron e baixaron, e veume ben para desafogarme.

Ao final lestes os testemuños recolleitos no Punto Azamboado. Cal foi a resposta da xente?

C.M. :En total houbo moitas agresións e parecíanos importante dicir cales foron as agresións para que a xente puidese ver a crúa situación. Mentres liamos os testemuños, había un gran silencio, a xente escoitaba atentamente os testemuños. Ademais, tamén mencionamos as chamadas de bromas das cuadrillas que recibiron a denuncia no teléfono e, ao informarlles, a xente empezou a asubiar.

No comunicado que publicastes tras as festas, denunciastes todo o que tiña que pasar no proceso de denuncia.

C.M. :O proceso foi moi evocado. Recibimos un testemuño de alto impacto e vimos que a muller que sufriu a agresión estaba en estado de shock. Presentámoslle as posibilidades que tiña entre todos. Tentamos facerlle un recibimento amable e dixémoslle que respectariamos a súa decisión. A muller, que se negou a denunciar, quixo iniciar un proceso de denuncia. Unha vez no hospital dixéronlle que non podían facerlle probas sen unha denuncia xudicial. A acollida foi moi fría e non tiveron en conta o seu estado, tratáronlle coma se rompería unha man. Despois baixamos á comisaría pola nosa conta. A muller, de acollida, díxolle a través do micrófono e un cristal para contarlle suceder. Despois, ademais, os ertzainas preguntáronlle unha e outra vez polo sucedido, farano sempre, pero parecía que esperaban a que o atropelasen. Foi un proceso moi longo e frío.

Reunístesvos co Concello despois das festas?

C.M. :Volvémonos a reunir o xoves de festas con Festas. Despois das regatas quedamos a piques de facer unha reunión e decidimos levar as nosas denuncias, peticións e opinións aos lugares que lles corresponde.

Despois de todo isto, conseguistes sacar tempo para coidarvos?

C.M. :Tentamos coidarnos entre nós, e foi bonito a forza que creamos todos xuntos. A pesar da súa dureza individual, a penetración é brutal.

T.P. : Eu funme de vacacións despois das festas, pero non conseguín desconectarme. Agora temos a intención de compartir no grupo sentimentos e vivencias, cremos que nos fará ben.