Hai unhas semanas, na rúa Deputación, no centro de Vitoria-Gasteiz, dous homes arroxaron a unha persoa sen fogar desde o pequeno rellano da escaleira que daba ao exterior do local onde durmía. Non só o derrubaron, senón que inmediatamente colocaron ante a lonxa unha varanda de metal, na que se colocaron dúas caixas. A pesar de que o local permaneceu durante moito tempo buxán, é curioso que o valo colocado háxase atornillado, de maneira que impide a entrada do local. Por tanto, cabe supor que o único obxectivo desta instalación era expulsar á persoa que vivía na rúa daquel lugar que lle protexía da dura secuela vitoriana.

Estamos ante o exemplo máis claro da “arquitectura agresiva”, unha tendencia do deseño urbano que ten como obxectivo controlar, limitar ou descartar a contorna urbana para as persoas sen fogar. Seguramente, o concepto non vos será moi coñecido, con todo, este é un concepto bastante habitual nas grandes cidades.

Así as cousas, podemos pensar que se trata dun feito illado, e que en Vitoria-Gasteiz non hai moitas persoas que sufran este tipo de violencia, xa que a maioría son atendidas en albergues e centros urbanos. Pero o certo é que nos últimos anos aumentou o número de persoas en situación de rúa na nosa cidade, os recursos de atención, tanto do Concello como da Deputación, son absolutamente insuficientes e non aumentaron fronte á pobreza extrema e o incremento da exclusión social severa.

Na actualidade, unhas 200 persoas dormen na rúa de Vitoria-Gasteiz, e as listas de espera para acceder aos centros para poder pasar a noite quente e sen risco están desbordadas; máis aínda, supoñen o dobre da súa capacidade.

É paradoxal que o suceso que nos leva a escribir este artigo ocorra a uns 150 metros da Deputación Foral de Álava e a uns 300 metros do Concello de Vitoria-Gasteiz. Ambas as institucións insistiron na necesidade de que se asuma a responsabilidade de atender a estes veciños, aínda que non fixeron nada. Ao parecer, o único que lles parece molesto é que pola súa responsabilidade e falta de humanidade, atópese coa persoa que vive na rúa.

As iniciativas ante a situación actual son tan curiosas que, en lugar de pór en marcha todos os centros necesarios para atender ás persoas máis vulnerables da sociedade, o termómetro que activa unhas xornadas de portas abertas marca por baixo de cero. Aínda por riba, non atenden a todas as persoas que o solicitan. Pola contra, pon a disposición dos traballadores sociais preto de 40 camas, atenden a algúns dos demandantes durante tres días e seguen coa lista de espera para a próxima. Así, cada tres días os usuarios cambian, un auténtico disparate, no que os políticos non só machucan datos, senón tamén as súas propias conciencias.

Na Iniciativa polo Dereito á Vivenda e contra a Exclusión Social de Vitoria-Gasteiz temos claro que é urxente pór en marcha os recursos necesarios para atender ás persoas sen fogar. A responsabilidade é de Gorka Urtaran e Loito Royero, e temos claro que forman parte da estratexia que comparten co partido político (PNV) e con quen gobernan (PSE-EE-PNV), que representan os seus debates estúpidos e falsos.

Por iso, imos iniciar unha campaña na que imos deixar claro aos responsables políticos desta situación, aos que os seus privilexios embazaron a vista, que imos seguir loitando até visibilizar a necesidade da situación actual.

Con todo iso, o día 7 de abril estaremos na Comisión de Políticas Sociais do Concello para denunciar a situación actual, e ademais, ás 11 da mañá concentrarémonos na Praza Nova.

En Vitoria os esmoleiros non sobran, son escusas as que sobran.