Ultimamente vin cada vez máis gasolineiras buxán. Recordo que cando eu era neno, todas as estradas nacionais estaban cheas de gasolineiras para satisfacer a sede dos vehículos ou dos condutores entre carajillos. Lonxe están os tempos das gasolineiras que vendían música como O Fari, Camela, Os Chunguitos ou Melody. As autoestradas de peaxe algunha vez roubaran terreo ás vías secundarias. Enténdese a metáfora? Así mesmo, parece que a pandemia cobrou peaxe ás empresas dedicadas á explotación e o procesamiento de combustibles fósiles, xa que se deu conta da demanda dos mesmos. É así? Quen perdeu que? Hai tempo que non vin a Josu, Ana, Miguel e Naroa, traballadores que traballaban na gasolineira do meu pobo, unha desas de segunda categoría.

Non, non quero facer artigos apologistas pola desigualdade, pero neses casos, ao pasar por diante de gasolineiras en ruínas, a miúdo dígome a min mesmo o importante que son outros exemplos dese combustible nas nosas vidas. Porque, ademais de moitos vehículos, os seres humanos necesitamos gasolina para estar en marcha; se non, apagámonos, coma se fose o móbil que deixamos sobre nosas mesillas sen conectar ao cargador.

Doutra banda, a medida que o marcador de depósito do meu vehículo descende, acórdome doutros exemplos de trázaa da gasolina. É ben sabido que esta sociedade hipertrofiada ten unha necesidade ineludible do deporte, xa que o depósito de endorfinas está cheo até arriba, co ánimo de converternos en superheroes ante os canons de beleza. Con todo, moitos prefiren o alcol como combustible e, como non podía ser doutra maneira, durante o fin de semana enchen o tanque até arriba para ter a idade dunha semana. Hai tempo, unha persoa enfermiza aproveitou unha sucia metáfora para comparar as relacións humanas co sexo e a gasolina, é dicir, que hai que meterse periodicamente nun tanque de mangueiras para que non se deteña. Pobrecillo, aínda ten que aprender moito; a estas alturas non se deu conta de que estamos na era das enerxías renovables.

Desgraciadamente, durante estes días seguramente o cheiro orixinal da gasolina está impregnado nos narices dos cidadáns palestinos, un cheiro penetrante, coma se Israel quixese lembralo así cos artefactos lanzados por eles. A día de hoxe, nos barrios de Gaza servirase un café puro e dobre como gasolina, porque moitos non queren soñar, porque pensan que eses soños serán malos. Ah! Que esquecida é a memoria do olfacto.

Neses casos acórdome da obra “A economía do Hidróxeno”, escrita hai uns anos polo sociólogo Jeremy Rifkin. Neste ensaio o experto falaba dos fracasos sufridos polas distintas civilizacións ao longo da historia como consecuencia da sobreexplotación das materias primas, así como da democratización da enerxía. O fracaso da demanda dos combustibles fósiles, que se mencionou no máis alto, pode facer que cada vez estea máis cerca do soño do sociólogo estadounidense. Haberá que ver si as autoridades non producen os H-98 e H-95 (Hidróxeno) por efecto dos poderes fácticos ou aumentan a brecha do binomio norte-sur. Non esquezamos que no mundo hai persoas nadas para consumir super 98, e outras super 95 –ou mesmo esa–; este último combustible, que é o que representa aos pobres e aos dependentes. Polo momento, temos un reto bastante grande con mollarnos sen darnos conta e non darlle lume.