O Garoa é moi coñecido nas montañas. Na xestión pública da antiga montaña, o garo común (Pteridium aquilinum) era un beneficio considerado. Con Otea (Ulex spp.) e xunto coa hojarasca era o primeiro abono. Leña para lume e carbón, madeira de construción, pasto, caza, froitos e cogomelos, auga, mineral... que non dá o monte? Así o recolleu Jean Duvoisin no seu libro de 1858, O libro da labranza ou as conversacións dos dous fillos de pai sobre o cultivo: “Non hai bondade que achegue beneficios netos como a selva”. Esta frase debe ser lembrada a algún xestor de montes e bosques populares actuais... Aos que non ven máis que o beneficio da simple leña miserable. Os que defenden o eucalipto (Eucalyptus camaldulensis e E. globulus) están a plantar crudamente pospolos nas nosas montañas, di cada vez máis xente. Chámaselle plantar mistos porque a mala calidade da madeira destas dúas árbores serve tan só para facer pasta de papel ou escarvadentes, como os mistos, e porque nas montañas son limpos para a cheminea, máis perecedoiros que o piñeiro para o eucalipto. O misto non lles permite ver a montaña.

Pero na montaña hai un helecho. Moito. Cada vez máis abandonados nos nosos prados e pasteiros, así como nas cunetas, etc. Estirando as raíces as garomenas crecen e crecen en todas direccións. Por iso, as esporas que utiliza para reproducirse en lugar de sementes de froitas e flores son moi lixeiras e poden ir moi lonxe do vento. Isto supuxo unha gran expansión do noso helecho común. Hoxe en día pódese dicir que a súa distribución é global.

Hai outras razóns para iso. Os dentes do gando herbívoro non se aproximarán de forma inmediata. O helecho ten compoñentes velenosos, o que lle evitou ser pasto.

Algúns animais comen, con todo, o helecho. Entre nós. A tradición para comer novos brotes de garo é moi estendida no leste de Asia, Xapón, China... En Corea chámanlle “almorzo”, non sei si comen na comida da mañá ou non... Sopas conservadas en sal... Adminístranlle dous fervidos e límpanlle as lixeiras manchas de veleno que contén a puntilla. Os grosos rizomas subterráneos tamén se utilizan para moer e facer pan, mellor dito, e chamábaselles pan do pobre. Son aptos para a fermentación e bebidas alcohólicas como todas as fariñeiras. En Siberia, por exemplo, fan unha especie de cervexa.