O costume de lavarse non é só unha capacidade que teñen nos recentemente nados, senón que as abellas adultas tamén seguen limpando. Os adultos non se pon a lavar a colmea, senón a limparse os uns aos outros.

Un ácaro chamado barro adhírese ás abellas obreiras cando camiñan de flor en flor polo corpo. Este ácaro produce un gran dano ás abellas e para combatelo procura limpar ou eliminar os ácaros. Os monos tamén teñen unha tendencia similar cos piollos, pero neste caso cómenllos.

O gusto dos apicultores é o das colmeas, que teñen unha gran predisposición á eliminación de ácaros, o que demostra a súa habilidade para combater enfermidades.

Os apicultores fixemos varias probas para medir a capacidade de lavar da colmea, probas que se chaman “bretest”. O obxectivo destas progas é medir a habilidade de lavar da abella.

Para iso, perforamos cunha agulla 100 abellas que nacen: a agulla mata a esas 100 abellas.

Os apicultores medimos, a través dun cronómetro, o tempo que tardan en identificar e despedir ás abellas mortas para saber cal é a colmea máis limpa da nosa colmea.

A abella, como se ve, saca todo o morto da colmea para non enfermar á súa familia. Non é o único que fai contra as enfermidades.

A abella desinfecta todos os panales, arestas e fechaduras, cubríndoos con propolis, xa que a propolia é unha resina desinfectante que obtén da planta.

Aínda non vin unha abella madura que non saque a sucidade da súa colmea.

Con todo, hai criaturas repugnantes: as colmeas cheas de lixo, a cera sucia e todo o que ten no colmenar… e as abellas non poden limpala!

A limpeza non será mera teima, será necesaria. Porque é evidente que a abella realiza poucos traballos inútiles.