Sempre dedicado á poesía, apenas o escribiu en prosa. Leu a tradución vasca do poeta Auden lentamente, moi lentamente, e impactoulle de verdade. Tamén leu con entusiasmo Paul Eluard, André Breton e outros poetas. Entre os poetas vascos mencionaba a Joxean Artze, Xabier Lete, Gabriel Aresti, entre outros. Tivo relación con Joxean Artze e Korta admiraba moito ao poeta usurbildarra e o seu traballo. Por suposto, non se limitaba aos autores citados, senón que lera con atención e detalle todos os clásicos que lle eran queridos, como Dao de Jing, de Lao Zi, e todos os traballos de Epikuro. Lía tamén regularmente ao seu filósofo favorito, Friedrich Nietzsche, que sempre lle parecía profundo. Volvía a miúdo cara a el, cara aos seus escritos.

Considerábase comunista, militante de mozo e con gran conciencia da cuestión social. Vía claramente a distinta orde da sociedade: A lunpa, o pobo, a pequena burguesía e a gran burguesía. Tamén estudara outros factores que inflúen na sociedade: sexo, raza, ideoloxía, idade…

A miúdo mencionaba a palabra “estigma”, xa que a viviu nel. Ao longo da súa vida sufriu unha enfermidade, ben controlada na maior parte do tempo con medicamentos, pero que ás veces lle levou a ingresar no centro sanitario. A enfermidade cambiou as súas relacións. Durante varios anos estivo no grupo dos “psiquiátricos”, e sempre tivo conciencia de que era unha persoa marcada e que a xente lle abandonaba.El recoñecía, con todo, que tendía a illarse, a estar dentro de si mesmo, e ao mesmo tempo dicía “como necesito aos demais”.

HAI UN CARBALLO/O camiño lévame/á o meu monte/hai un carballo;/entre flores pequenas e landras,/a súa sombra/non é só para min./Oh! Como necesito aos demais...

Recoñecía claramente a contradición entre aquel illamento e esa socialización, sabía que era contraditoria, como somos todos.

É a letra sinxela de Gabriel Korta, sen palabras difíciles, e comprensible. Para algúns dos lectores, os temas que utilizaba eran tristes e, ao ser un reflexo da vida do escritor, non é de estrañar. Nas súas poesías utilizaba temas carnosos, remontábase ás raíces e falaba desde a medula ao mundo. Publicou os seus primeiros libros de mocidade (Isiletik eta Okarana 1986) coas editoriais Lur e Susa, respectivamente, e despois de varios anos sen publicar, foi autor editor de todas as obras. Da súa pequena pensión, aforraba aos poucos diñeiro e cando recollía o suficiente para facer o libro, pedía orzamento na imprenta. Á imprenta dA Esperanza de Zarautz gustáballe dar a volta, sempre falaba ben da xente de alí. Despois presentaba o libro, facía poucas entrevistas e esperaba a resposta dos críticos, nos xornais.

No libro HARRI Hautsiak sacou dous poemas musicados (Bertsotxotos picureak -ezkur aletxo e Mendi, lahar e baseo) con partituras de Jon Goenaga e recitados ao piano na presentación. Despois viñeron uns bribones. Este libro contén o prólogo de José Luís Padrón.

En 2017 presentou o libro Maitasunaren indarra (A forza do amor) na libraría Garoa de Donostia-San Sebastián, un recital acompañado pola guitarrista Itziar Navarro.

Participaba de moi boa gana na antoloxía poética do ano que organiza a asociación Hatsa en Senpere, e como para outros poetas, Hatsa era a única illa no mar da soidade literaria. En Auxtin Zamora participaba con moito gusto nos libros de arte que dirixira e que, na medida do posible, tentaba asistir á presentación do libro do ano. Coñeceu a moitos membros da asociación Hatsa, o que lle abriu a súa rede de contactos, entre outros. Participou no atardecer literario de Zumarraga. Na radio Zintzilik de Rentería realizou varios programas, como recitando poesía na mesa redonda. E grazas a iso, quedaron gravados, na voz de Gabriel, algúns poemas e palabras de canto.

Eu adoitaba dicirlle ás veces, a media voz: “Sodes tres, tres: Gabriel Aresti, Gabriel Celaya e Gabriel Korta”. E sorría. Pero existiu realmente o poeta Gabriel Korta? Para uns poucos existiu moito Gabriel Korta, e para algúns non existiu nada. Afortunadamente, aí están os seus libros para quen queira lelos. E para as xeracións futuras.

Cando Zintzilik Irratia presentou o libro e deixou gravados os poemas, fixo a seguinte entrada: “Creo que as almas sensibles saben onde está a poesía e onde o po, nos andeis e nos mobles vou deixar o que de momento está en mans do tempo. Eu quero ofrecerlles poesía. A vida dános os poemas, como boas noticias, non mos gardo como aos vermes. Estes son os poemas que teño para ofrecervos. A partir de agora, vós seredes os xuíces. Non está nas miñas mans, porque a miña opinión é moi subxectiva, sei que a maioría dos profesores non crearon leccións en min. A culpa foi súa. Non está permitido. Eu aprendín da miña vontade o que sei, a maioría do que sei, os meus estudos foron traumáticos. (unha cousa é aceptar a homosexualidade e outra é estar traumatizado con ese asunto, porque un mal praile non me deixaba en paz, sufrín os abusos sexuais. Os meus estudos foron traumáticos) Son eu quen quería ser, para mal e para ben. Fixen un poema que non era afortunado. O río levou a música. Entón agarreime á poesía como un neno colle a man da súa nai. Era novo e me autodeterminé como poeta (fanse pobos de autodeterminación, pero se danche licenza poética, me autodeterminé como poeta). Sempre recibía notas no cartafol. Era máis do que sentía que do que escribía. Como moitos outros, como eran os tempos, decidín ser clandestino. Eu levaba sempre comigo o meu cartafol, chea de poesía. E, por fin, cheguei a vivir como un poeta por un camiño triste que non me esperaba. Cando tiña dezasete anos a poesía foi o meu propio espazo de personalidade e liberdade. Non é así? Empecei a facer cancións, e deime conta de que prefería que cantase eu mesmo que outro e que fixese letras eu. Non sei por que iso metéulleme na cabeza e nese momento fixen a miña música, deixeina en paz, perdín música. Só eu non podía facer cancións. Ese foi o meu primeiro paso de poesía. Logo, para seguir a poesía, para profundar e para seguir adiante. Porque era iso o que quería. Din que a poesía é unha arma, non desdeñen aos poetas, non desdeñen a ninguén, a poesía é riqueza e, ter carisma, iso é outra cousa”.

Nos últimos anos, a asociación Hurkoa axudoulle a xestionar a súa día a día. Por suposto, os familiares sempre lle axudaron con moita paciencia, xa que a relación con Gabriel non foi fácil para ninguén. Nin sequera para os que fomos amigos.

Oh, Gabriel, como o sirio do teu poema, separáchesche de todo, de todo!

Coa morte de Gabriel, Zintzilik Irratia, de Errenteria, ofrece na súa páxina web a posibilidade de escoitar o libro de audio Dut, gravado polo autor coa súa voz. Unha radio libre, como Gabriel, colgada dun fío, como Gabriel.

El legounos os seguintes libros: Isiletik (1980), Okaranak (1986), HARRI hautsiak (2002), Lau –o tres libros anteriores máis o Testemuño– (2010), Diot (2013), Elurra galtza curta (2012), Maitasunaren indarra (2016). Moitas grazas, Gabriel.

Iñaki Bastarrika-Izagirre.
Xornalista.