Para empezar, explicarémosche cal é o papel da socialdemocracia co Movemento Popular e, cando existan, coas expresións revolucionarias. Non explicámosche nada que non sabes porque supomos que noutro tempo ti tamén criticaches a actitude dos socialdemócratas, que desde hai tempo cumpren a función de tentar deixar sen nada as protestas contra os diferentes cumes do capitalismo, mesmo naqueles tempos nos que todos, incluído ti, metíannos no mesmo saco que os “sobreviventes”.

O papel da socialdemocracia é desactivar o Movemento Popular e non sacar a ninguén do marco da lexislación de quen nos oprimen. Para iso, ocupa os espazos naturais do Movemento Popular, contrólaos, aprópianse das súas mensaxes e convérteos en slogan baleirados en nome do posibilismo e o pacifismo. E como se fai iso? Con diñeiro, coa complicidade dos medios de comunicación e o compromiso de coidar as normas do opresor.

A socialdemocracia é a zanahoria que nos ensina o capitalismo, mentres que o pau é a borra que leva na man a policía. Ambos se reuniron no cume do G7 de Biarritz e ambos buscan desactivar o Movemento Popular. Os primeiros por asimilación e os segundos por medo.

A socialdemocracia non acepta nada que estea á súa esquerda, e para iso chea de caca a parede esquerda e o espazo que queda entre elas. Como? Desprezando e facendo caricaturas ás persoas e movementos que queren ocupar o espazo. Con expresións como “superrevolucionarios”, “afastados da realidade”, “interesa ao inimigo”. Seguramente, Miguel Ángel, tamén serache coñecido, porque no teu artigo difundes mensaxes similares. Para manter a hexemonía, a socialdemocracia ten que acabar con todo o que queda á esquerda. Eles son a esquerda.

G7 Non! refírese ao contexto político e ao “proceso de paz” de Euskal Herria para explicar o comportamento da plataforma. No mesmo parágrafo explica o estado de excepción imposto polos policías. Entón, que proceso de paz e que demos! O que estivo aquí foi o proceso de desactivación do Movemento Popular e da liña revolucionaria, así como o recoñecemento do monopolio da violencia dos xestores do sistema. Este proceso desenvolveuse a partir de 2009 seguindo os consellos dos falsos pacifistas que veñen a Euskal Herria da man do imperialismo, e foi imprescindible a axuda reformista, como explicou Arnaldo Otegi no xuízo do caso Bateragune. Non á militancia, senón ao xuíz, explicoulle ben o proceso, marcando unha liña entre “o bo” e “o malo”. Esa liña a marca vostede mesmo no artigo e non queda nada bonita: “Eu non fun, señorita!”

En poucos anos algúns fixeron súas e dúas para destruír o Movemento Popular, romperon relacións con todo aquel que non entra na carnicería, chegaron a roubar as sedes utilizando as ferramentas do sistema burgués, entrevistaron á policía (aínda estamos a esperar explicacións sobre a reunión con Ares), agrediron aos mozos, censuraron... e aínda, Miguel Ángel, paréceche raro que a “disidencia” non teña forza para organizar contra G7. Roubástesnos o papel hixiénico e agora denunciades que na nosa casa non se pode limpar o cu.

Quen non tivemos a capacidade de organizar nada contra o G7 temos que reflexionar e traballar. Vivimos nunha autocrítica constante. Cremos que hai signos de optimismo neste camiño e que no futuro teremos a oportunidade de desenvolver unha liña de loita reforzada. Vostedes, Miguel Ángel, teñen dereito a facer o camiño que queiran, só faltaba. Seguir alugando salas de actos por miles de euros, continuar co inimigo, seguir dando estabilidade ao Goberno de España, seguir convertendo aos liberados en funcionarios políticos, seguir pondo cordóns humanos para protexer aos bancos, seguir tratando de convencer aos familiares de que reciban aos presos no ámbito privado, pero, por favor, deixastes de ocupar cos pés a cadeira que abandonaron hai tempo.

Sendoa Xurado e Ziortza Fdez Larrazabal, "superrevolucionarios"