Aínda que oficialmente se coñece como Basamortu Erandio Futbol Taldea, para os creadores deste club é o Basamortu Lagun Taldea o club que acaba de fundarse. Están inscritos na Federación e xogarán na Terceira División a próxima tempada, sempre que se poida xogar con normalidade. Ao mesmo tempo, queren difundir valores menos habituais no fútbol, tal e como nos explica Ander Olazabalaga.
É posible contar brevemente a vosa historia?
Creámola no confinamento, pero a idea tiña un ano ou un ano e medio. A base é que en Erandio a maioría xogamos ao fútbol na escola de cada un e logo nun club. É aí onde fas o percorrido, e de súpeto estás á altura dos adultos. Entón o obxectivo é sacar os mellores resultados, e nos últimos anos sucedeu que a xente do pobo perde a oportunidade de xogar, porque para mellorar os resultados tráense xogadores de fóra e pérdese a condición de pobo. O obxectivo de crear un novo club é que a xente do pobo teña un equipo para xogar aquí.
Quen a creastes en concreto?
Houbo un equipo en Erandio, de categoría adulta pero de categoría B, cunha cuadrilla e sen aspiracións para ser Messi, xogando por facer deporte, que estivo moi ben e subiu de categoría. Xurdiu un forte espírito de equipo, e Basamortu creouse para poder seguir xogando xuntos, xa que non podían seguir xuntos polas canles habituais. É un asunto que sempre se botou no poteo, do que falamos moito no último ano e medio. E agora xorde aproveitando que o confinamento nos deu demasiado tempo para facer xestións. Tras unha reunión telemática entre os que viñamos comentando a idea, enchemos os papeis, inscribímonos na Federación e xa somos oficialmente o equipo de 3º de Bizkaia. Os xogadores (eu non son un deles, só membro do club) xa están noutros equipos (sen adestrar, por pandemia), pero a próxima tempada estarán no Basakabu.
Mencionou outros valores. Cales?
Queremos facer algo diferente ao modelo de fútbol que hoxe en día está máis estendido. Non creamos o equipo para ser os mellores de Bizkaia ou para subilo, senón para que os deportistas do pobo, neste caso os futbolistas, estean xuntos, e o propio club tamén faga algunha achega ao pobo: impulsar o carácter popular, dar importancia ao eúscaro... Tamén temos esa paixón, porque a pesar da minoría de quen falamos en eúscaro xuntos, sempre coñecemos o mundo do fútbol en castelán, polo menos en Erandio. Tentaremos falar en eúscaro na dirección e nas asembleas, e nas cousas que se fagan para o exterior, nas declaracións, polo menos en bilingüe, utilizando un nivel de eúscaro digno. Tamén tentaremos que o eúscaro sexa utilizado ao máximo entre os xogadores e co adestrador. Sabemos que é difícil porque a xente está afeita xogar ao fútbol en castelán.
Cantos son?
Temos vinte persoas aseguradas para o equipo de futbolistas, e estamos preto de sete máis, os que non somos xogadores. A maioría deles son de Altzaga, algún Astrabudugo tamén. Hai dúas semanas comezamos a campaña de socios, e xa somos un centenar. Hai que dicir que non temos diñeiro e que para empezar a xogar ao fútbol fai falta unha chea de diñeiro: inscricións, equipamentos… Os xogadores comprometéronse e puxeron bastante diñeiro para que cada un poida xogar. A intención é que os erandioztarras poidan xogar en Erandio, e aínda que é raro, non é tan fácil hoxe en día.
Onde xogaredes?
No campo de Arteaga, no de Erandio. É municipal. Iso si, para cando empezamos a adestrar, só temos permiso para facelo aproximadamente de 21:30 a 22:30 da noite. Hai moitos grupos e non hai sitio.
Que outros plans tedes, ademais de xogar ao fútbol?
Por exemplo, participar na comisión de festas e facer outras cousas ao longo do ano coa escusa do fútbol. Por exemplo, xornadas sobre o fútbol. Días especiais para nenos… Actividades máis culturais. Aínda non nos acordamos de nada preciso.
Por que o nome de deserto?
"En Erandio hai un pique san", di Ander Olazabalaga, "ou ás veces non tan san: No de Erandio, a Altzaga sempre se lle dixo Deserto, e non no mellor ton, porque se fose neutro medio mal. Aos de Altzaga non nos gusta iso. Para darlle a volta a iso, e tomando o nome do Deserto, decidimos porlle o nome de Deserto ao grupo. Hai tempo que pensaramos niso.
Chegounos un novo alumno ao colexio. Vén de Irlanda. A nai de Bilbao e o pai irlandés de pura raza.
A nena non sabe euskera pero fala perfectamente castelán. O profesor sácao á lousa para que se presente aos seus novos compañeiros e, unha vez terminado, quen queira... [+]