A época dos froitos é a das sementes. O froito é a semente. O obxectivo da semente é alargar e propagar a caste da planta. O froito non é máis que o camiño para ese fin.

O froito é atractivo para comer e é visible para o animal que vai comer, vestido dunha cor rechamante e cunha pulpa de proveito que se pasa o día. Comeremos Marrubia (Fragaria vesca) e sementaremos as súas sementes nos excrementos. Cando a vaca come mazá (Malus domestica) as sementes quedarán ben cubertas na fronte. O tezo (Taxus baccata) é velenoso de arriba a abaixo (raíces, madeira, madeira, follas, cortiza...) pero sobre o follaje verde e negro ofrece un brillante froito vermello, que complementa o capricho da doce lika da pulpa vermella, pero a semente dura que vai dentro non se moerá cando o seu muíño a mole, pero o muíño e o estómago rompen máis facilmente.

Noutras ocasións, o froito é unha protección para a semente. As sementes son grandes e agradables para os animais. Para que non se coman estas sementes, o froito non é apetecible, senón que escorrenta os beizos e os dentes. As castañas (Castanea sativa) están protexidas sobre morcillas de espino. A nogueira (Juglans rexia) atópase envolvida nun zócalo ou colon carnoso. Non mordas esa pulpa, arrepentirasche.

Outras sementes teñen pelos, como chopos (Populus nigra), dente de león (Taraxacum officinale) e leituga (Lactuca sativa), para que o vento as tome no colo e léveas en redondeo. As sementes con ás son tamén as máis vulnerables: as de fresno (Fraxinus excelsior), as de tilia (Tilia spp). ), de arce e junco (Acer spp. ).

As herbas de lapa (Arctium minus) producen froitos de cuscús no extremo da rama, ao pasar o animal peludo ou vestido de roupas ao seu lado e fregalo, para que poida transportalo lonxe, pegado á roupa ou aos seus cabelos.

A nai das plantas di “adeus criado, adeus, aquí ou alá, filla de betor”.