Máis aló do escaparate de películas millonarias e belas
- A cerimonia de entrega dos premios das películas competidas celébrase unha vez transcorrido o Zinemaldia. Nela, ademais de elixir o gañador de cada sección, complétase o palmarés da Sección Oficial: mellor actor, mellor guion, mellor película... Ás veces éntrame a dúbida de que os premios non fan películas, é dicir, que non son meras películas para conseguir premios. Poñamos a ese actor para que a película tome visibilidade ou para que esoutro director poida entrar nun festival de cine en concreto. En contra diso, propomos aquí as medallas que premian outros valores: outros premios do Festival. E quizá as películas vaian buscalas máis tarde...
1) Películas para axudar a facer duelo
Nela recolleremos as películas que se fixeron no camiño para superar un feito vivido polo director. Entre elas están Correspondencia, de Carla Simón e Dominga Sotomayor, por pór en relación as súas preocupacións persoais coa grandeza; Os condutos, de Camilo Restrepo, que relata as vivencias reais da actriz protagonista; e Visión nocturna, de Carolina Moscoso, que trata de superar a violación sufrida pola directora.
2) Películas que levan o cine á distancia
Viaxes a mundos non habituais. Para iso, os elixidos son Gmª shng yuán hé màn bàn pāi, de Dong Singyi, por ser a xanela dun posible regreso do cárcere nunha aldeíña chinesa; O nenos lobo, de Otávio Almeida, por proporlles que os restos da guerra de Angola poden ser en nenos cubanos; e Grigory Kolomytseven o mundo dun neno chupacabra.
3) Películas de ensaio para cuestionar os imaxinarios
Umibe non kanojotachi, de Akio Fujimoto, mostra das especificidades da migración nas mulleres; por abrir o camiño para seguir pensando no conflito Jo ta ke, de Aitziber Olaskoaga; e Dustin, de Naïla Guiguet, por achegarse a relatos diferentes a través dun corpo non hexemónico.
4) Películas que derruban a fronteira entre a mentira e a verdade
A alma de Jaione Camborda, que complica a presenza dos habitantes dun pobo; My Mexican Bretzel, de Nuria Giménez, pola construción das pantasmas dun arquivo; e a Fauna de Nicolás Pereda, por cuestionar o equilibrio dos mundos interior e exterior.
Fóra de ser un simple dispositivo para ver feitos incómodos por medio dun filtro, pidamos máis ao cine. Necesitamos que o espectador se mova do seu sitio, que retire as medidas de protección, que senta interpelado, e a ver si conseguimos saír da sala con ganas de debater.
