Ficción e documentación
- O festival, que se prolongou durante unha semana, finalizará cando xa puidese tomar o camiño dunha simbiose coa cidade. Talvez un actor suízo haxa podido hoxe pronunciar de memoria as palabras que aprendeu no dicionario de eúscaro para estranxeiros distribuído por Bagera, ou as feministas arxentinas a favor do aborto xa coñecerían os grupos de mulleres vascas. Quizais, todo o contrario, os traballadores dos comercios da zona das praias están fartos das pretensións de estranxeiros que piden en inglés e están a desexar que a cousa volva á normalidade. Dunha forma ou outra, non hai posibilidade de tomar decisións; mañá saberase o fallo e como vén os carteis xigantes e as alfombras vermellas das películas desaparecerán. Polo menos esas pegadas que van aparecer.
Ademais de Kimuak na elección deste ano, hoxe proxectouse a última película que compite na sección Zabaltegi-Tabakalera: Lenda dourada. A curtametraxe de 13 minutos de Chema García Ibarra e Ion de Eslamiada sitúase nun pobo de Estremadura. Alí, é verán, e o pobo está envolvido nunha piscina. Desde o principio, un dáse conta de que teñen temas específicos para a conversación. O título da obra tamén pode dar pistas sobre como mirar o curto, xa que fai referencia a unha colección relacionada coa relixión medieval. Os directores cosen con humor as pequenas historias da xente que está na piscina. Ao final, quédanos a sensación de ser o retrato dun pobo, coas achegas de cada personaxe. O personaxe que entra na piscina para salvar a alguén que se afoga crea un punto de inflexión na historia: sen mergullarse na auga, camiñando por encima da auga. Con todo, na contorna, o fenómeno non xera perplexidade. Un traballo que pode ser unha reflexión sobre os pobos e as crenzas, atrapa ao público desde o principio e faille sentir parte do ambiente até o final da película. A historia que ocorre en pouco tempo, ademais, funciona ben no audiovisual.
Dor e gloria, de Almodovar, foi outra das películas que se estreou este ano. O director español retrata a retirada ou decadencia dun director de cine, Salvador Mallo (Antonio Banderas), que foi detido recentemente. Mallo, nestes anos difíciles, achegarase máis que nunca ao seu pasado. Trátase dunha película íntima que se pode situar entre autobiografía ou autoficación polo peso que adquire e que une a Almodóvar co protagonista da película. A relación deste personaxe coas drogas, a nai, o pobo e os estudos (ser) ocupa un espazo no guion. As palabras que Lucrecia Martel pronunciou en Venecia a finais de agosto sobre o director non son casuais, xa que na película faise referencia a un plano dA nena santa, da arxentina. A obra de Almodóvar constrúe pontes con esta mención de obras doutros. En definitiva, creo que é unha película sobre a relación entre el e o cine.
A película de Ana Sofie Hartmann Giraffe foi unha das últimas películas deste festival que competiu na sección Zabaltegi-Tabakalera. Nunha zona de Dinamarca está a construírse un túnel que conectará con Alemaña. Nel, unha muller que está a documentar o proceso que implica, uniranos cos temas gordos que se moven dentro del. Esta ficción sobre feitos reais reflexiona, de forma moi sinxela, sobre a emigración, o progreso e os encontros involuntarios. O director traballa tanto con actores profesionais como non profesionais, mantendo un equilibrio especial co que está fóra da película. Hartmann toma a Jirafa como un símbolo da xente que vive fóra de casa, ademais de ser testemuña da escena da rodaxe. Iso é o que lle dá título á película e a través dela explícase a súa opinión sobre os desprazamentos que ten. As relacións que se establecen na película equilibran, xustamente, esa sensación de non sentirse alí. O danés relata a historia cunha sinxeleza que demostra a capacidade que ten para iso.
