Nos lugares onde non hai prohibición de fungos, a xente de recolectores e depredadores andou moito polas montañas durante a primeira lúa. O onddozer móvese onde é a landra. As plantacións que colonizan e exploran as raíces das árbores que dan landras son un bo territorio para Onddotka. Dá o mesmo a maternidade (Quercus pyrenaica), a arte (Quercus ilex), o alcornoque (Quercus suber), o carballo pedunculado (Quercus robur), o carballo sen cande (Quercus petraea), o carballo americano (Quercus rubra), o quejigo (Quercus faginea), o abario (Quercus syfagucinea) ou o Lago.

En Euskal Herria temos dúas paisaxes culturais moi diferentes. Dependendo dos principais factores ecolóxicos, os froitos das distintas árbores e árbores aparecerán máis ou menos en cada un deles. Iso atrae a cultura e a historia, cada unha a súa. Un, de vertente atlántica, vive e vístese comendo avellana (Corylus avellana), mazá (Malus domestica), castaña (Castanea sativa) e pagatxa (Fagus sylvatica). O outro, o da vertente mediterránea, é o da pinacia (Pinus spp. ), uva (Vitis vinifera), oliva (Olea europaea) e higo (Ficus carica). Con todo, nas dúas comeuse a landra, a landra dos Quercus. En ambas as vertentes hai especies deste xénero. As landras de todos eles son comestibles e cada ano producen unha boa colleita. Do mesmo xeito que as persoas, as landras utilizáronse para alimentar ao gando. O outono e o inverno ían ser máis curtos e quentes. En setembro chega o quejido, que é o primeiro, e o último o que cae cara a febreiro.

O enxeñeiro técnico forestal Enrique García Gómez publicou un bonito traballo sobre esta actividade. Na súa opinión, as landras deste xénero son moi ricas en ingredientes como as graxas, sobre todo as insaturadas, os hidratos de carbono e os minerais. Pero tamén teñen toxinas. Caracterízase pola amargura que vai producir a dentada da landra e que vai notar o teito da boca, que lle proporcionan os taninos e os glucósidos.

Para nós todo tipo de landras son comestibles, a máis doce é a da arte: a landra de arte ou a tesoira. Nas artes temos dúas subespecies, na vertente atlántica Quercus ilex subsp. ilex e mediterránea Quercus ilex subsp. Ballot. A segunda é a máis doce, a máis apreciada. Esta balea procede do árabe e significa “arte”. Mikel Burgui recolleu que a esa landra doce chámana “ancina” de Uxue. Tamén comían até os anos 60 do século XX.

Coméronse de moi diversas formas, crúas ou no seu maior parte menos amargas: picadas e asadas para non rebentar, cocidas, en forma de café e rebozadas despois de moídas. O etnobotánico Daniel Maria Perez Altamira afirmou que comer landras crúas tiña o obxectivo curativo e máxico de transferir a forza do carballo á persoa.

Volve a landra como alimento. Os romanos, que abundaban en trigo ou en pan, e que foran sopapos da mesma pasta, considerábana como comida primitiva ou inculta, insultábana con desprezo, dicían que non era apta para as persoas, pero si para os animais. Que pensaban eles? E outra pregunta, para terminar, como dicir aos doantes de landras ou froitos comestibles, árbore ou árbore?