Primeira pregunta: Quen son os membros do Foro Social de Paz? Non é certo que o concepto que proclaman (pura paz) só beneficia aos estados capitalistas que ocupan EH e aos seus aliados reformistas e pequenos burgueses?

Non é verdade que Sortu e EH Bildu reclaman unha solución ás consecuencias do conflito que de feito está máis vivo que nunca? Doutra banda, queren demostrar que o uso da violencia nas dinámicas é un monopolio dos estados ocupantes, polo que chegan a Colombia e tamén en Colombia para a resolución da paz.

quérennos facer ver que hai un proceso, aínda que non sexa certo?

Douscentos exguerrilleros e agricultores militantes, traballadores... foron limpados no seis primeiros meses de 2018. Con todo, Paul Ríos e outros falan de procesos de paz. En Colombia matan aos que piden o pan de base, en Euskal Herria, situados nunha zona capitalista do planeta, pídeselles que se arrepintan para poder saír do cárcere, é dicir, que non foi bo loitar pola barbarie dos estados que ocupan Euskal Herria. Por tanto, o monopolio da violencia para o capital e as consecuencias do desastre da bandeira amarela con diñeiro de todos en Oriente Medio, África ou Asia.

Por que a representación do EPPK está disposta a iniciar o camiño penal dos seus inimigos, vendo que se lles esixe o arrepentimento e a denuncia necesarios para saír á rúa, entre outras peaxes políticas?

Temos un gran respecto a todos os loitadores que loitaron contra o ocupante e o capital. O certo é que o EPPK non resolveu de momento a contradición entre as liñas vermellas do arrepentimento e a denuncia, que é a condición sine qua non imposta polos inimigos para conseguir a liberdade. Temos que volver pór o obxectivo da amnistía como única e posible solución política.

Mentres tanto, os portavoces do Foro Social afirman que os presos políticos vascos están esperanzados ante a situación que se está vivindo neste momento. Pero chegados a este punto, debemos dicir que amenten, do mesmo xeito que insultan o bo sentido dos transeúntes que teñen que escoitar e escoitar unha e outra vez talles estupideces.

Até a data, a Esquerda Abertzale Oficial e o reformista non deron ningunha información sobre o preso máis antigo do EPPK, de 75 anos (Naiz-Gara), xa que seguindo a Ruta sortu renunciaron á petición de paso ao terceiro grao que posibilita os permisos penais e á liberdade condicional, a pesar de cumprir a maior parte da súa condena, así como o recoñecemento da xunta de tratamento penal e o permiso penal.

Así mesmo, a pesar de que anunciaron a chegada de numerosos exiliados políticos vascos a Euskal Herria, gardaron en segredo a pena de 46 anos imposta a un deles polos feitos ocorridos fai case 40 anos. Así mesmo, mentres se confirma a posta a disposición do sistema español e francés, elóxiase un traslado normal a Mont-de-Marsan e os dous últimos presos políticos trasladados a España por Francia foron encarcerados en Murcia e Alxeciras.

Aínda que pareza mentira, para facer fronte á represión, os portavoces de sortu e EH Bildu argumentan que vivimos noutro ciclo político e que España non se deu conta diso. De que se serve esa xente para tratar con tanta compracencia ante semellante represión e desprezo? Ademais de recoñecer a fragmentación de Euskal Herria na renovación do Estatuto da Moncloa de 1978, cal será a seguinte sorpresa?

En calquera caso, ou o Foro Social amente, ou é a representación do EPPK a que amente cando expresa a opinión do colectivo. A curto ou medio prazo non se aprecia ningún horizonte positivo en canto aos presos políticos vascos, máis negativo no caso dos presos que deben sufrir longas penas. O último detido pola acusación de pertenza a ETA sairá á rúa, con gran sorte, no ano 2058. Tamén é importante saber o que está a pasar nos cárceres, porque, aínda que non vaia moi lonxe, nin sexa un número moi significativo, cada vez son máis os presos políticos vascos que deixan de pertencer ao EPPK e son sistematicamente excluídos das listas de presos políticos que utiliza a complexa sortu. Así están as cousas.

Falan de paz e de resolución do conflito. Que é a paz para o pobo traballador vasco? Cal é a paz da burguesía vasco-española, a paz das forzas vivas do PNV? Pois a súa paz, a do PNV, a do PP, a do PSOE, a de Podemos… a paz da unión sacro-santa española ou francesa, e ningún deles pretende cambiar a evolución da explotación e a ocupación do País Vasco. Da mesma maneira, sobre a solución e as consecuencias dun conflito, insistimos en que se pode ver máis claro que nunca.

Que é chegar a un marco democrático que perpetúe a ocupación e explotación do noso pobo? Que é iso dos vencedores e vencidos? Que é iso de buscar un medio para que ninguén caia na perdición? Non se poden buscar medios ante unha clase que ocupa e explota o Pobo Traballador Vasco.

O partido da loita de clases non pode terminar en empate, e amenten quen así o venden e queren un futuro libre, colectivo e solidario para os vascos, pero que non se mollan até a medula. Non hai solución parcial ou conxuntural porque o sistema a destruirá, condenará ou esquecerá.

Así o vemos claramente nalgúns exemplos do sistema capitalista e imperialista: os tamiles non se renderon e sufriron os máis graves xenocidios dos tempos modernos. Os palestinos que aprobaron os acordos de Oslo mostraron a súa dependencia do sionismo, pero o fascismo genocida dos sionistas, ademais de crecer, non cesa. Que nos conten como O Salvador e Guatemala quedaron tras os seus procesos de paz. Que nos expliquen o dique inventado para soster a revolución social que estaba a piques de estalar en Sudáfrica, salvando a explotación dos brancos e o capital estranxeiro, “co obxectivo” de crear a segregación racial e a fracción de clase pequena burguesa composta por cidadáns negros. Que nos conten como está Irlanda do Norte e cantos presos políticos irlandeses hai.

A pesar de saber o que non queremos, é certo, si, que aínda nos custa crear as estruturas e dinámicas necesarias para manter a loita pola revolución socialista vasca.

É evidente que non imos pedir ningún permiso, como colectividade nacional, para decidir sobre os nosos asuntos e sobre o que nos toca a nós, como queremos e cando queiramos, nin para o dereito a rebelarnos ante a ocupación de Euskal Herria e a explotación que sufrimos.

Como xa dixemos hai tempo, os traballadores vascos, os traballadores doutras nacións da península e os traballadores do continente somos da mesma clase pero de diferentes países.

En Euskal Herria non hai futuro para quen venden forza de traballo baixo a submisión. Mentres esteamos pegados a adóitelas das botas españolas e francesas, nunca seremos totalmente soberanos a nivel nacional e social. Por tanto, manteremos a loita por unha Euskal Herria libre e socialista.

Jon Iurrebaso Atutxa, ex preso político de ETA.