Todo isto ten que ver coas frontes agresivas e defensivas que pon o capital encima da mesa, na inevitable loita de clases na que todos estamos metidos, sexan ou non conscientes. Así, a maioría dos medios de comunicación están do seu lado como a vangarda do seu sistema, que, xunto cos poderes do estado capitalista, os partidos, os sindicatos, a igrexa, os centros de estudos, organismos e intelectuais que enchen o sistema, mantéñennos, súmennos aos razoamentos da filosofía burguesa e fannos crer o posible e o imposible. Se alguén, de forma moi consciente, orienta a súa liña de actuación cara aos de abaixo ou cara aos que venden a súa forza de traballo, volvemos dicir, con ou sen conciencia, que é o capital e a súa clase, a clase burguesa.

• Colombia: Mentres os oligarcas e os seus posuidores imperialistas limpan a militantes políticos e exguerrilleros, as forzas da comuna-FARC (entregaron as armas e a ideoloxía e rendéronse ante a oligarquía asasina unha parte das FARC-EP) fan votos públicos para que a súa entrega/traizón non sexa tan evidente. Non é casualidade que quen aquí disolveron o Movemento de Liberación Nacional Vasco apoiasen politicamente a Timochenko e á compañía, xa que o sistema narco de Colombia, o corrupto e o oligarca están a pelexarse. Tampouco é casualidade que parte da Igrexa católica colombiana pida a liberación de tres dos prisioneiros en mans do ELN, mentres o réxime colombiano deixa de lado as atrocidades que leva a cabo a escasos centímetros dos santos clérigos.
• Uruguai: No seu día, os Tupamaros acabaron co monopolio da violencia sobre a capital. Ao parecer, estivo mal e cuestionáronse as armas dos oprimidos, polo que algúns declararon culpables da ditadura oligárquica militar imposta. Despois de desaparicións, asasinatos, torturas, etc., actuaron baixo as normas da ditadura burguesa, polo que hoxe teñen un presidente de dereitas e o Partido Comunista de Uruguai, como outras estruturas de "esquerda", grita que loitará pola democracia. É dicir, manifesta publicamente que o seu obxectivo non é temer o ruído dos sabres, nin se afasta medio metro dos límites marcados pola burguesía.
• América Latina: O socialismo no século XXI. En esencia, a mesma tese reformista dos últimos séculos, sostida pola socialdemocracia con distintos traxes e adornos. Os supostos partidos de esquerda queren reformar o capitalismo dando a imaxe de deleite, pero o capital segue sacando plusvalía sen ningún tipo de consideración. Ás veces, aínda que aparentemente deixe de gobernar, conserva celoso o poder económico, militar e o conxunto de medios ou instrumentos para a súa reprodución. Ademais, si as cousas vólvense tolas, pon como presidente a un peón civil a través da propaganda das redes sociais, ou mostran outros modelos de golpe fascista en función da súa localización xeográfica, política e demais condicións obxectivas e subxectivas.
• España: O Tribunal Constitucional (TC 118/2019) avoga pola liberdade de empresa e a defensa da produción no despedimento de traballadores en situación de baixa por enfermidade. Con todo, non pasa nada, porque os partidos de esquerda e os sindicatos teñen que xogar o papel que o sistema capitalista asignoulles.
• País Vasco: Un ex preso de ETA referencial di: -Non hai ningunha verdade. A continuación, indica que "a verdade non existe". A reacción busca o ánimo, as necesidades, o cansazo, a falta de escrúpulos e de ética … e parece evidente que os mitos que son idealistas e pequenos burgueses están ás ordes da burguesía. Hai loita de clases en Euskal Herria (ocupada e explotada) e no mundo, aínda que sexa de forma difuminada ou encuberta, porque algúns queren que estea así. É innegable, porque si non, a burguesía (que ten a cor que ten) e o capital vólvense a blanquear.

O maior boletín informativo de Euskal Herria (e…, aludido polo PSOE-GAL) sinala que o acordo entre PNV, PSOE e EP non é máis que un xogo trillero, xa que desnaturaliza o preacordo do novo Estatuto vascongado asinado por EH Bildu e o PNV. O mesmo que non se cansou de repetir que sen o PSOE e o PNV non se podía avanzar e que non se podía conseguir nada. Agora, a socialdemocracia vasca quéixase da burguesía vasco-española por non cumprir co pactado, mentres que lle beneficia ao PSOE-GAL. Hai que lembrar que, recentemente, os líderes de Sortu aseguraron a independencia de Euskal Herria nun prazo de seis anos e, ao mesmo tempo e de forma intermitente, na porta, xustifican a súa actuación política e, como moito mal menor, a negación dos obxectivos históricos da independencia e o socialismo.

Terminamos coas conclusións telegráficas que sacamos dos feitos citados e de moitos outros que por falta de tempo e papel non podemos enumerar.

Para lograr a independencia e o socialismo, en concreto en Euskal Herria, non podemos deixar de lado a loita. Non temos que pedir permiso a ninguén para decidir sobre o noso futuro. O dereito de autodeterminación tivo a súa función e foi recoñecido pola orde burguesa internacional, xa que en ocasións, inevitablemente, a vontade dos pobos armados venceu ás metrópolis e noutras ocasións, por razóns económicas vantaxosas dos imperialistas. Desde o dereito lóxico, ético, xurídico, político e ideolóxico do inimigo que nos oprime e explota, non temos que pedir nin esperar nada. No futuro, o benestar futuro de quen venden forza de traballo en Euskal Herria (así como da loita por manter o poder adquirido e o internacionalismo revolucionario) será o Estado Socialista Vasco, porque si non, non haberá benestar. Construamos o Movemento Socialista e Revolucionario de Liberación Nacional Vasco! Sempre adiante!

Jon Iurrebaso Atutxa