Etxeberria cóntanos que a pobreza enerxética é dura, ademais teñen unha caldeira comunitaria e sen acendela teñen que pagar 120-140 euros ao mes. A parella que tiña traballo fai catro ou cinco anos e ela, “a parella quedou na rúa cos recortes da deputación foral, eu tamén quedei en paro pola pandemia, e desde entón fomos conseguindo traballos soltos, pero vivindo a duras penas. Hoxe estamos os dous en paro e os aforros fóronse esgotando nestes anos”. Ante o frío, di que en casa terán que tapar máis. “A maior pena dáma o neno, porque aínda que sendo pequeno el non se dá conta, vostede quere darlle todo o posible e non pode. A situación non é sinxela e a perspectiva de futuro tamén é bastante mala. Ademais non somos os únicos, os amigos da zona están a sufrir unha situación similar. Afortunadamente, no noso caso vivimos nunha vivenda de protección oficial bastante nova, ben illada, moito peor estarán os que están nunha vella casa, e os que están na rúa, por suposto”.

Soportar a pobreza enerxética leva ás veces xestionar contradicións, explícanos. “Por exemplo, Goiener é unha cooperativa de enerxías renovables que temos contratada en casa, pero nestes momentos estamos a pensar si temos que ir a outra compañía para conseguir un bono social, é moi incómodo, pero a situación ponche nesa tesitura e con outras cousas tamén ocorre, hai que priorizar”.

“Non quero peixe, quero cana”

“Vaiche a facer a compra e ver como subiron os prezos é incrible e é só a punta do iceberg. Na CAV a estratexia do PNV foi investir un pouco de diñeiro no social para comprar a paz social, pero a privatización está a dominar e cada vez invístese menos no social. Necesítase un investimento social real, non só económica, filosófica e política, senón integral. En calquera caso, quérenche pedir axuda social, pero tamén temos dignidade; como di o devandito, eu non quero peixe, eu quero cana”.

“Aos cidadáns esíxensenos sacrificios desde hai tempo. Macron dixo a solemne que terminara a era das riquezas; iso si, a barbaridade, polo menos para el non terminou, ou vimos algún recorte nos gastos militares e policiais, nas dietas dos políticos, nos salarios. Non, porque teñen unha impunidade absoluta, e ademais sempre pon a responsabilidade ao pobo. Os sacrificios sempre estiveron sobre os traballadores, mentres as grandes empresas, as enerxéticas, os bancos… acumulan beneficios. É terrible, teño claro que o sistema fracasou, vimos claramente as carencias do capitalismo na pandemia, pero estamos anestesiados”.

Cambio de paradigma

En palabras de Etxeberria, vivimos un cambio de paradigma: “No marco geoestratégico existe unha forte competencia entre EEUU e China, e o que está a ocorrer en Ucraína tamén debemos entendelo dentro do esquema AEB-NATO-China - Rusia. Afago dicir que estamos na terceira guerra mundial e a xente dime “Pero que dis?” porque temos na cabeza as dúas guerras mundiais anteriores e representamos unha continxencia militar, pero a terceira guerra mundial ten moitos elementos, económicos, sociais, de autoritarismo (vimos como se utilizou a pandemia para controlar aos cidadáns)… e estamos inmersos en iso”.

O problema da familia de Etxeberria non é un problema particular, é global, e temos que pór en marcha mecanismos para facer fronte á situación: “A defensa das comunidades, os grupos de consumo, as cooperativas… Ese é o camiño, si non imos a pique”.