Centrándome o eúscaro en tres círculos na Pamplona na que vivo, de menor a maior, e en diferentes percepcións dos últimos anos. Un, o eúscaro ten un futuro prometedor, entre outras cousas, cada vez temos máis e mellores asideros no mundo da creación. Gozamos! Dous, na miña contorna máis vascófilo, a situación é máis estreita: moitos saben eúscaro, fan menos e, sobre todo, desprázase facilmente ao castelán. Os riscos para o eúscaro son maiores. E tres, aí están Pamplona e Navarra. Neles a situación é grave. Por suposto, non son máis que as miñas percepcións, pero xeran en si mesmas unha serie de sentimentos: a alegría que dá un libro brillante, ou sentirse “ui, que grave estamos” na rúa, ou, como non podía ser doutra maneira, achegarse á dor de Dor de Lleulza, de Enric Larreulza.

Pois ben, o sociolingüista Iñaki Iurrebaso vestiume de sociolingüística todas estas percepcións e sensacións na LARRUN que acompaña a este número de ARGIA. Algúns datos significativos do seu traballo son que de 1906 a 1971 a transmisión do eúscaro sufriu un gran declive, un gran auxe entre 1971 e 2001, e desde entón atópase nunha parada no cruzamento.

Pero nesa encrucillada, e seguindo unha comparación de Iurrebaso, co 15% do uso do eúscaro estamos moito máis cerca do 1% do uso da irlande que do 80% do islandés. Os falantes que se desenvolven mellor en eúscaro que en castelán somos o 7% dos vascos, 195.000 cidadáns; 222.000 falantes (8%) desenvólvense de forma similar en ambos os idiomas; e 2.230.000 (85%) mellor en castelán. En consecuencia, polo menos o 82% das conversacións entre cidadáns deben ser necesariamente en castelán.

Con todo, non se poden menosprezar os nosos datos de uso, xa que aínda que moitos euskaldunes desenvólvense mellor en castelán, decide facelo en eúscaro e transmitir o eúscaro aos seus fillos. “Temos unha forte afinidade social –di Iurrebaso–, que nós en moitas ocasións non sabemos valorar”.

A onda vascófona que paralizou o declive do eúscaro a finais do século XX baseouse neles, e o auxe basearase necesariamente neles. Só terán que acertar a gozar tanto como até agora coa lingua; a atraer aos 200.000 vascos que teñen ao seu lado á práctica diaria; a soster os espazos respiratorios en declive; a esixir aos políticos vascos e vascófilos que poñan o eúscaro no centro máis forte que até agora; a reivindicar un impulso legal e material sen complexos ás institucións vasquistas; e, co impulso da escola e da familia, seguir ampliando o conxunto de vascos que crecemos nas últimas décadas.

Si, de acordo, ninguén nos dixo que ser vasco era tan custoso e todo iso, pero ese é o panorama que temos diante dos ollos. A sociedade vasca e a cidadanía vasca decidirán si queren ou non converter o eúscaro en memoria.