Eles si que eran tempos difíciles, aí, o GAL azul, o GAL verde, as agresións a novos estudantes de grupos “incontrolados” provocadas polo edil abertzale desaparecido durante varios días, consígnaa utilizada pola policía “tirar a matar”.

Hoxe en día, con todo, parece que esquecemos a represión que sufriu aquel desgraciado pasado, pero as cloacas, as cloacas e as ruínas do Estado permanecen intactas, vixiantes e dispostos a actuar en calquera momento.

Tanto os cidadáns e cidadás como os que andamos a pé tendemos a pensar que todo isto non nos afecta, e que só afecto a políticos ou financeiros poderosos, pero o certo é que, na transición política tras a morte do ditador, as forzas de seguridade do Estado quedaron sen reformar e sen limpar e, ademais, o fascismo extremo segue reinando neles.

Recentemente, a Fiscalía da Audiencia Nacional interpuxo unha denuncia contra varias persoas por participar nunha concentración na que solicitaban a autorización para manter un último contacto co pai dun preso vasco enfermo terminal.

Pois ben, ao fío deste tipo de investigacións, puidemos ver varios informes da Brigada de Información da Policía Nacional, e ademais de manter vixiadas as reunións de determinadas organizacións de apoio aos grupos políticos e aos presos, no auténtico Macarthismo para a española, aparece toda a traxectoria de varias persoas desde 2014, xunto coas súas concentracións, discursos e reunións políticas. Nesta ocasión incorporáronse ás dilixencias os historiais da vixilancia política dos últimos catro anos. Só son persoas sinxelas as que están a investigar e que exerceron o seu dereito a reunirse libremente, a participar en manifestacións e a expresar as súas ideas sen cometer ningún delito.

En definitiva, a participación en concentracións e manifestacións non supón outra cousa que o exercicio de dereitos políticos e liberdades civís, pero tal historial político considérase necesario á hora de configurar o dereito penal de autor, lonxe dos principios democráticos do Estado de Dereito, por moito que se reivindiquen.

Kloak e Estolek vixían non só aos altos representantes das forzas políticas, senón tamén aos cidadáns e cidadás normais e correntes, creando listas segundo a súa ideoloxía, para denunciar e actuar contra eles unha vez establecido o obxectivo e, talvez, coa intención de actuar doutra maneira se as circunstancias o permiten.

Non só en Madrid, senón tamén no noso territorio como unha ameaza á nosa liberdade. Desde esta humilde tribuna, este letrado esixe acabar cos xuízos contra a expresión de liberdade, coas lamentables persecucións e cos arquivos de quen participan nas manifestacións. Señores axentes, saiban que eu mesmo, sempre que sexa posible, participo nas manifestacións e concentracións organizadas polo Movemento Prol Amnistía e Contra a Represión e que seguirei facéndoo así, que adoito ler libros inadecuados e que o escaso nivel democrático que temos ao noso ao redor avergóñame moitísimo. Necesitamos amnistía e liberdade, esiximos amnistía e liberdade.

Santiago González Arias

Abogado (Barakaldo)