CHILL MAFIA
Onde: Txosnagunea de Mendillorri (Pamplona), 9 de setembro.

-----------------------------------------------------------

Desde o principio digo que non foi o concerto que esperaba ou que non atopei polo menos o ambiente que esperaba. Chill Mafia levaba meses sen concerto e había ganas. Ao longo de toda a tarde houbo dúas pantasmas ao redor do Txosnagunea de Mendillorri: 1) Cesará a choiva? E 2), sobre todo, aparecerá Kiliki? Finalmente, a noite do sábado reuniuse multitude ao redor da pista vermella. Tíñano todo a favor: en casa (no barrio), fansas procedentes de toda a Conca de Pamplona e o ceo que deu á porta. Pero non sei en que non acertaron, ou por que non enganchoume de forma habitual.

O paraugas elevouse na man (Kiliki tamén) e Sara montou o chiringuito que tiña para cubrir o equipo. Empezaron cunha xota tuneada, non a coñecía, e non se ouvía demasiado. Despois viñeron Ben Yart e o seu sempre performativo outfit, e cancións menos coñecidas do grupo. Até entón dicía que aínda tiñamos as expectativas no alto cando tocaba máis o concerto.

Un amigo di que non é ningún grupo txosner. Que ao final se necesita un bo equipo, que o estraga todo. Outro me dixo que a unha persoa que non sabe as cancións de Ben Yart pódeselle facer un concerto pesado e que prefire o concerto cando Ben Yarte dáo en solitario. Eu pedinlle a opinión a un terceiro, e aínda que era afeccionado, díxome que foi un mal concerto.

A verdade é que ao final saímos por baixo da carpa ao exterior porque non acertamos co sitio (non agarrei o rapaz que deu todo subido no correo da carpa). Iso tamén condiciona como vives un concerto. As cancións máis coñecidas (Barkhatu, ai que emoción, 31014, Mañaneo, Coplas da mocidade corrente...) deixáronse para o final e a imaxinación, desde fóra, non era da éxtase colectiva. Mesmo esixían jaleico unha e outra vez desde arriba, o que daba algún sinal.

Preguntáronme que eran e en que evolucionaron. Bo, pois non vou dicir que sexa un fenómeno que se esgotou. Non hai máis que ver cantas persoas (moi diferentes) son capaces de sumar. Como todos os grupos teñen birlos bos e malos. Un concerto é, ademais, o resultado de moitos factores e o sábado, para min, todo era favorable, pero foi unha cadea de axentes contrarios. A choiva non parou a Chill Mafia, pero que pena. Terei que gardar o recordo do case épico concerto que deron no inverno na Central até a próxima.