Nun contexto no que o capitalismo mercantiliza por completo a vida, a vivenda pasou da extinción do dereito ao negocio, é dicir, a outra mercadoría do mercado global, que pasou de ser unha necesidade básica a case un ben de luxo. No sistema capitalista, a vivenda é funcional tanto para fins produtivos (especulación inmobiliaria, renda do solo...) como reprodutivos (reprodución da forza de traballo e da vida). Para a clase traballadora, en cambio, a vivenda é unha necesidade básica, –un lugar onde desenvolver o íntimo da vida, un lugar onde vivir–, pero tamén un elemento chantaxe. É un ben que nos une ás cadeas de traballo asalariadas: si non temos traballo, non temos vivenda!

Esta situación agrávase aínda máis coa emerxencia do COVID-19 que, máis aló de ser unha emerxencia sanitaria, é un síntoma da crise estrutural do sistema capitalista (económica, política, social, civilizatoria, etc.). ). Coa emerxencia sanitaria, a miseria dunha clase traballadora cada vez máis proletaria agravouse: Es e Es, reducións de xornada, despedimentos... O traballo e o salario (é dicir, ser explotados) converteuse case nun privilexio. Nesta situación, o acceso a unha vivenda digna é cada vez máis difícil. O Goberno español ha tomado unha serie de medidas para facer fronte a esta situación de emerxencia. Estes (aínda que insisten en que son progresistas) non nos parecen suficientes, xa que son conxunturais e a curto prazo. Desde o Sindicato de Vivenda de Vitoria-Gasteiz sinalaron moi ben que as migallas para hoxe, a fame para mañá. Tal e como demostra o feito de que a obtención de axudas por obstáculos burocráticos sexa case impositiva, queda claro que estes poquitos non nos foron destinados a nós; son medidas "parches" que se crearon durante esta crise para que os propietarios manteñan o nivel de beneficios.

Trasladando esta análise ao País Vasco, observamos que as clases expropiadas teñen cada vez máis dificultades para manter o seu nivel de vida (e reprodución). É máis, hai outro factor que emerxe nestas primeiras semanas de emerxencia: a crise está a converterse nunha oportunidade para o beneficio dos grandes especuladores. Nas últimas semanas, os fondos voitre Blackstone e Azora compraron máis de 1.000 vivendas en Vitoria-Gasteiz e Donostia-San Sebastián, segundo informou Europa Press. Como todas as películas apocalípticas, tamén ten os seus voitres carniceiros. Ademais, e a pesar de que "os desafiuzamentos están paralizados", séguese producindo o desaloxo de persoas como o bloque de vivendas da Zona vella de Pamplona ou o intento de desaloxo do espazo liberado Fires.

No barrio no que traballamos e vivimos, na Zona vella de Bilbao, esta nova emerxencia súmase á emerxencia estrutural que vivimos desde hai tempo. Esta estrutura de emerxencia denomínase gentrificación e turistificación. Grazas a estes procesos, o noso barrio converteuse nun centro comercial ao aire libre, no que o noso territorio e as nosas formas de vida son outros produtos a vender no mercado. Temos moi claro que quen van aproveitar as "oportunidades" que abriu a crise sanitaria son os mesmos que venderon o noso barrio no mercado da gentrificación: grandes empresarios, empresas inmobiliarias e empresas turísticas; que van seguir impulsando a especulación inmobiliaria salvaxe, a privatización do espazo público e a mercantilización das nosas vidas. E quen seguiremos pagando as consecuencias seremos nós mesmos: os veciños de clase traballadora, os que nos veremos obrigados a abandonar o noso barrio pola imposibilidade de pagar a vivenda.

Para iso, comezar a reflexionar sobre a necesidade de activar a loita radical pola vivenda no noso barrio e noutros pobos/barrios

consideramos que é fundamental (como xa están a facer os de Aluguer, San Ignacio e os membros do Sindicato de Vivenda de Deusto). Neste sentido, consideramos que non partimos de cero e que sería interesante observar os modelos dos sindicatos de barrios e de vivenda que se están organizando noutras cidades como Barcelona ou Madrid: entender o problema da vivenda como unha brecha para a humanización e a lóxica asistencialista e asistencialista

un modelo de anolación que rompe co institucionalista. Seguindo estes exemplos, empezar a organizarse para responder colectivamente ás necesidades materiais dos afectados

fainos falta –para iso, utilizando todos os medios e ferramentas necesarias para que os veciños non teñan que abandonar o barrio–, impulsando a construción dunha comunidade baseada na autoorganización, a solidariedade e a loita.

É imprescindible que todos os que estamos literalmente afogados pola burbulla do aluguer e quen desenvolvemos a loita ideolóxica no barrio, deámonos conta de que a única solución que nos queda é a loita e a organización colectiva. Consideramos necesario politizar o problema da vivenda. Para iso, expomos desenvolver os nosos dous eixos de traballo a partir da materia de vivenda: a defensa veciñal e o poder veciñal; non para sectorizar esa loita, senón para responder o problema da vivenda como punto de partida dunha loita máis integral. Unha loita por construír o barrio desde abaixo, desde os veciños aos veciños; un barrio solidario que, movido polo coidado mutuo e a loita colectiva, existe e resiste.