Esta mañá realizouse a primeira proxección da película Ane, rodada no barrio de Errekaleor. A longametraxe dirixida por David Pérez Sañudo compite na sección Novos Directores, sendo a ópera prima do autor. O argumento constrúese na relación entre unha nai que traballa como coidadora nas obras do TAV e unha filla que loita contra este tipo de proxectos. Tras uns incidentes no barrio, a nai descobre que a súa filla desapareceu, e comeza a procura co seu marido, que está separado dela, e a da súa filla para pescudar as súas causas.

A película comeza cun movemento de cámara que parece buscar a alguén, cun coidadoso travelling dentro de casa, que parece que imos ver unha obra con poucas accións e sucesos lentos, repleta de personaxes estoicos. A historia, con todo, segue un rumbo oposto, e mostra o carácter dunha nai que está enfadada co mundo e co que vive. Eu diría que entre os dous estilos créase un gran abismo, e que a película non soubo enlazar os dous. O tema das construcións macro queda nun segundo plano, e non actúa máis que como pretexto para a relación nai-filla que non se entende; unha relación chea de mentiras e desconfianza mutua non ten moito desenvolvemento na historia. Con todo, o xuízo dos enfrontamentos entre ambos se deixa ao espectador e ofrécense algúns matices para situarse no mesmo. Ao final, con todo, quedamos coa sensación de que non cambiou moito, de que o tema si pode dar sede.

A curtametraxe Xa non durmo, da realizadora donostiarra Mariña Palacio, compite na sección Zabaltegi-Tabakalera cunha película sobre vampiros que pretende dar a coñecer o mundo do cine. Palacio Elias Querejeta estudou na Escola de Cine e pódese dicir que a película foi creada no mesmo campo no que se proxectou. A curtametraxe, que mestura ficción e documental, filmará un proxecto entre o tío e o seu sobriño, mentres ambos preparan unha película sobre vampiros que se proxectará na Berlinale. O primeiro traballo do director foi seleccionado na sección Kimuak deste ano.

Palacio partiu nun primeiro momento do desexo de facer un proxecto para desenvolverse co seu pai, que quería escribir xuntos e que este fóra tamén o seu personaxe principal. Despois de moitas negativas, púxolle unha condición: que o faría si tratábase dunha película sobre vampiros. Desta maneira foise desenvolvendo unha rodaxe que durou case un ano e medio e que tivo que elixir entre unha gran variedade de materiais. Os límites da ficción e o documental crean unha gran curiosidade neste traballo, xa que non sabes ben cales foron as ordes de detrás das cámaras en cada caso, e até onde están decididas as que se din e suceden. O feito de que a película familiar poña en marcha relacións íntimas fai que se estrañe a convivencia que pode ser cotiá, pero iso consegue unha boa conexión co que está a mirar, porque ten conciencia do que está a suceder como o proceso se mostrou. A maneira de situar aos personaxes na paisaxe e os planos próximos dan boa conta do que quere contar un ao outro nun magnífico dispositivo de rodaxe. O título fai unha chiscadela poético ás películas sobre vampiros e é unha frase va á vez.

O día terminou co longo Un efecto óptico de Juan Cavestany. O traballo de Cavestany é unha comedia fantástica protagonizada por Carmen Machi e Pepón Neto, que reflexiona sobre o papel que xoga ser turista. Os noivos protagonistas da película viaxan a Nova York nunha viaxe no que se lles advirte de que non están onde queren estar, segundo algúns sinais. Nunha cidade que nunca dorme, cun jet lag, terán que facer fronte a situacións parecidas unha e outra vez nese bucle de tempo.

A película que fala dos erros da película obrigará aos personaxes a comezar e terminar as súas vacacións repetindo as mesmas conversacións e accións que pouco cambian de forma. Cada repetición dará un pouco máis de información sobre a totalidade da historia, aínda que non se propoñan achados concretos. A partir da segunda repetición, a película alargarase nun resultado que podería funcionar na idea pero que non se materializa na materia. A pesar de que as interpretacións son boas, en moitas ocasións a falta de guion ou o exceso de dedicación que deixa a experimentación fai que non atope o ritmo axeitado da película. Esa procura da esencia do cine que dirixe ao autor, a manipulación do tempo que debe realizar, revela demasiado claramente o dispositivo e preséntao como problema resolto a un público que non queda moito traballo por facer.