Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.

Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se modifique e non hai ningún cambio posible de sistema mentres se adhiran de forma perigosa a tantos poderes. Será legal, pero non lexítimo, nin democrático.

Repasando a historia moderna deste país (século XIX). Desde a segunda metade do século XX e despois da caída da monarquía Isabel), situados moi lonxe do resto do mundo, somos un país autoproclamado. Sobre todo a partir da segunda década, que vendeu os dereitos de explotación mineira (cobre, chumbo, mercurio, ferro e wolframio) a través do solto e os caciques familiares ao capital privado e aos bancos europeos.

Repasando os tristes acontecementos das futuras guerras civís, a máis sanguenta e esta vez coa complicidade da Igrexa católica, sucedeu na terceira década do século XX, na que ese gran capital estranxeiro achegou armas e dor, e por tanto, aumentamos a dobre condición que temos hoxe en día de ser un país bélico e economicamente colonizado, sen esquecer que en moi pouco tempo estaremos tamén colonizados culturalmente.

Esta entrada retrospectiva reafírmanos como un país hipotecado polo deseño e intereses das oligarquías multinacionais, e sométenos coa súa máxima a unha Axenda globalista como ninguén: -Non terás nada, pero serás feliz. O seu alcance operativo, ao contrario que no resto dos países da Unión Europea, non se circunscribe unicamente aos cidadáns, senón tamén á nación enteira e aos bens comunitarios: montes, auga e terras de cultivo. Como todos os partidos son os principais patrocinadores da Axenda 2030, quedan fose os seus electos (non polo pobo), que hoxe en día ocupan todo o Parlamento.

A pesar da gran apatía cidadá no seu ámbito de confort, ante o tráxico suceso de Valencia e ante a inacción institucional, o pobo respondeu creando unha iniciativa popular de amplo espectro sociopolítico: O pobo é o único que salva ao pobo.

O pobo español, o espazo español e o sector primario do país senten afogados por unha clase política que se uniu ao redor dunha axenda exterior e que está afundida polas débedas e a corrupción de sempre.

A crecente brecha socioeconómica e o afastamento entre os políticos e a cidadanía xerou unha gran bipolarización entre os globalistas no poder (a esquerda e a dereita xa non existen) e outros similares, por unha banda, e entre os que non elixiron esta axenda por outro. Todo iso á conta de obrigar a un inimigo da erosión impersoal e natural como é o mercado.

Hoxe en día, temos un gran dilema existencial de carácter electoral: ser ou non ser, ao ter que decidir entre dúas posibilidades únicas de relación: ou eles connosco ou nós sen eles. A primeira queda excesivamente excluída polo insoluble rastro da desigualdade e irresponsabilidade política que deixaron nos feitos sobre a acción e a inacción no século XXI. Son preguizosos, por exemplo, ante millóns de mozos nativos que non puideron crear os seus fogares e miles de familias nativas en inestabilidade residencial, conducíndoos á pobreza infantil e á perda de saúde, como consecuencia da incitación á usura multinacional inmobiliaria ás súas castes.

Hai medio século e sen opción de elección, soñabamos que algún día teriamos a oportunidade de gobernar partidos políticos con líderes de mentalidade e moral democráticos. Como se podería pensar, desde aquela inxenua utopía, que hoxe chegariamos a esta derrota democrática?

Gañaron con moito pulso e fixeron inevitable a iniciativa popular polo hastío da cidadanía: "A constitución dun autogoberno", co obxectivo de que a medio prazo a organización devolva eses cargos que só elixiu aos seus partidos. Contariamos con concellos xestionados por técnicos e profesionais cualificados e non políticos, para prestar servizos e funcións no ámbito da autogestión pública e a autodisciplina. Sería suficiente... e isto non é novo, polo menos no territorio de Euskal Herria, Navarra.

Todo o que existe e vemos non foi máis que unha idea. Teñamos a esperanza de que esas ferramentas de control e mentira que teñen ao seu alcance quen nos gobernan, creando os sucesos de dor que hoxe en día imperan, teñen unha data de caducidade, así como as ideas que crearon. O poder adiantar ou atrasar esa data está en mans da maioría do pobo, e non desa elite minoritaria, sendo a terra que pisan tamén a nosa.

A humanidade global dividida. Que mente inhumana pensou en dividir o pobo europeo en dous? Os partidos materializaron esta división... O que divide gana.

Seremos capaces de non seguir dando vida a esta morte? Aquí está a aposta.

Iulen Lizaso Aldalur