O que non coñeza a Joseba Irazoki, coñecerá pouco da escena vasca. Colaborou en numerosas bandas coa súa guitarra, e en solitario, no seu camiño da experimentación á psicodelia, deu un bo golpe ao rock, recibindo eloxios desde dentro e desde fóra.

A conta da Banda One Man deu un salto na era das novas tecnoloxías e das baratas. Pero, ademais do loop, parece que non necesita outra axuda que o bombo e a percusión. O rock queda pequeno cando está no grupo, pero tamén cando está en solitario.

É unha montaña rusa. Arriba, arriba, abaixo, abaixo, arriba, abaixo. Non sabes por onde cho vas a explicar, pero é case seguro que si queres seguir terás que estar atento: orellas e a cabeza alerta. É capaz de crear un zumbido disonante, un ritmo danzante de estilo country, ou dar belas pezas de guitarra instrumental como Bill Frisell. Moi alto.

Tamén arranxou o Fright train de Elizabeth Cotten e o Blue Crystal fire de Robbie Basho. O traballo de Basho traballou cos Achiary na emigración vasca, e combínao de forma natural no seu estilo persoal.

Coa canción Zozoak, que se estreou no disco Oso Banda, os fans quedaron coa boca chea. Nesta canción actúa como un tolo, sobre o loop asintoneado, cunhas disonancias que complementan a melodía e a harmonía. E coas súas retortas, surrealistas e profundas letras: “Merda, merda para vostede!”.

Tamén coa canción Ahotik Agora. A pesar de que Joseba Irazoki e Lagunak cantan con máis sinxeleza no disco, aquí gritou de viva voz, gritando á Lúa Vella, sorprendendo por onde aparecería. Non podemos esquecer a Niko Etxart cantando unha Tumatxa libre.

Sen dúbida, o momento álxido do concerto completouno Irazoki coa batería Karlos Aranzegi. O público subiu animado a tocar a “batería”. Determinemos: un bombo, unha lata, un prato roto e un anaco de ferro. O máis belo da improvisación: a percusión cara arriba e cara arriba fortalecendo o lazo infinito da guitarra. Debían de estar case dez minutos, máis que na pelexa, dando forza a unha á outra cada segundo.

Era unha noite electoral, e sen reconto oficial, os resultados daban medo, que pouco se escribiu por medo á democracia. Por iso –ou– Irazoki terminou o concerto cantando o Pacifismo de Sarrionandia.

Alguén debería inventar algunha etiqueta para nomear a este Rock Vasco Radical do século XXI. O canon xa sabemos quen é!