E iso onte era sábado e non domingo. Custoulle traballo aclarar o día, porque había moita menos xente na rúa e non había présa. Algúns se achegaron pronto ao Kursaal e ao Teatro Vitoria Eugenia, onde proxectaron a película de clausura da noite, We Live in Time, e proxectaron a película sorpresa, que se deu a coñecer o venres pola mañá, na segunda parte de Joker.

Nós vimos a primeira, a de clausúraa. Pero algúns dos que viron a película, protagonizada por Joaquín Phoenix e Lady Gaga, dixeron que non é moi boa. Un ou outro se aburriu, e a outro se lle decepcionou, crendo que o discurso da desobediencia descendeu da primeira á segunda película. Tampouco ao guionista Jorge Gil Munarriz, autor da película Marco, presentada onte no velódromo, escoitámoslle moi ben a crítica en Euskadi Irratia.

Bo, pero non imos comentar o que non vimos. Rebordinos insistiu en que antes de criticar tense que ver co partido e co partido. Imos, pois, con We Live in Time (Momentua bizi, euskaraz).

Primeiro de nada. Non forma parte da banda sonora da película, pero se queres porche no Danubio azul de Johann Strauss I para que te introduzas máis forte a medida que les a crítica. 314 vals recoñecido.

Almut (Florence Pugh) e Tobias (Andrew Garfield). Coñeceranse por casualidade. O destino, xa o sabedes. Tobias, triste, camiña a pé na escuridade nun contexto moi curioso –e ridículo–. Inclinarase cara á estrada porque algo lle caeu... E atropelarao un coche. O seu guía é o Almut. A muller acompañaralle ao hospital. Tobias salgue san e salvo e convídalle a cear. Despois, as circunstancias que se aveciñan.

A película é bastante romántica e a algúns lles pareceu unha esponxa, un ñoño. Pero tamén ten o seu drama, e non do todo contado.

A película non segue a liña lineal. Por tanto, esta escena non é a primeira que veremos. O prestixioso director irlandés John Cowley alternou tres períodos: o primeiro, cando se coñeceu á parella; o segundo, cando a relación está estabilizada, viven xuntos e detectan cancro de ovarios Almuti; e o terceiro, uns anos despois, cando o cancro de Almut entra nunha terceira fase. A loita contra o cancro condicionará, por suposto, o día a día e a relación da familia.

A historia ten aspectos crus, sensibles, románticos e graciosos. Moito de todo, nunha película de hora e 47 minutos. Tobias é unha fada e Almut unha persoa apaixonada. Ambos os divertidos, románticos, amantes do romanticismo no fondo, pero en realidade, mirando aos ideais, opostos. Por iso, bo, hai escenas que se poden definir un pouco lentas ou incorpóreas, diminutas. Pero, en xeral, e para os afeccionados a este tipo de películas –no fondo–, o drama está ben traballado, e Cowley levaranos de risa a salto, de risa a chorar.

Drama romántico?

Unha xornalista pregunta en rolda de prensa a Cowley por que fixo un drama romántico. Arqueó un pouco as cellas: “Como drama romántico o cualificaches ti... Talvez para alguén sexa máis unha película sobre a morte e o medo. Por exemplo , Casabranca, é un drama romántico, necesariamente, porque no medio do desastre hai unha relación amorosa?”.

O que lle pareceu unha película diminuta ha cambiado un pouco de opinión, despois da rolda de prensa. Molláronse tanto Cowley como Garfield –Pugh non veu a San Sebastián–. Garfield pareceu emocionado ao dicir: “Almute sabe que vai morrer, que vai sufrir, que non vai ver crecer moito máis á súa filla. E a súa carreira de cociñeiro, que cada vez é mellor, de chegar á elite, terá que acabar no mellor momento... Iso vai ser así, que fas o que fas. Por tanto, esa decisión de vivir a vida até o final e até o final é moi forte”.

Hai unha frase na película que cobra un gran peso: ou seis meses vivindo a lume de biqueira, ou doce meses aguantando con apenas poder levantarse da cama e con náuseas.

Pugh e Garfield, Garfiel e Pugh. Os dous xogaron un gran papel, un gran traballo, que seguro que vai ter unha boa acollida en todo o mundo.

Un consello por parte deste crítico: facer pouco caso do cartel ou póster da película. Ten un aspecto moi romántico e, en certo xeito, merecido... Como subtítulo, “cada minuto conta”… Bo, o cartel podía facer un xesto á trama principal, ao cancro e ao medo á morte. Porque non creo que esta película sexa un “drama romántico”.

A partir do 3 de xaneiro, en cines.