Cal foi a realidade? Moi diferente. Tras o cambio de estratexia, ELA, ademais de despolitizar as folgas contra as reformas laborais, non só non desenvolveu unha pedagoxía soberanista fronte ao PNV, senón que aumentou artificialmente a distancia con EH Bildu, á vez que menosprezou o cambio en Navarra, mantendo posicións que van máis aló do necesario espírito crítico. Ademais, publicou numerosas xustificacións ad hoc para condicionar a unidade de acción con LAB. Noutras palabras, en plena transformación política e social, en lugar de ser un axente de unión, pasou a ser unha especie de enfant terrible no novo escenario.

O contexto posterior ao cambio de estratexia converteuse, sobre todo, nun problema para cuestionar o seu proxecto sindical e non considera unha oportunidade desenvolver a suma de compromisos colectivos para conformar unha articulación maioritaria tractora do cambio político e social. ELA está a mostrar a súa obsesión por construír un discurso e imaxe social, para achegarse cuantitativamente aos novos nichos no sindicalismo. Iso e pouco máis. É lexítimo prever o desenvolvemento dunha organización propia, a condición de que non se cometa unha fraude ideolóxica, si non se engana a teórico-práctica, e moito menos si non se despreza o momento histórico que estamos a vivir como nación.

Vivimos un momento moi importante: O Estado, inmerso nunha profunda involución anti-democrática para responder á crise do seu modelo territorial, ten a Cataluña no seu punto de mira, na CAV hai unha maioría política a favor do dereito a decidir e o Goberno do Cambio abandonou o réxime en Navarra. Ademais, contamos cunha forte maioría sindical cuantitativa e cun movemento social de gran potencialidade en torno ao dereito a decidir ou ás dinámicas de recuperación (feminismo, pensionistas, Altsasu...). Así mesmo, como o Estado non ten capacidade para facer unha oferta democrática, ten unha enorme incapacidade para lexitimarse no noso país, o que nos leva a unha confrontación que debemos preparar adecuadamente, polo que necesitamos o maior grao de conciencia activa de masa e de sociedade.

Este contexto esixe un esforzo por articular os mínimos entre nós, tanto para desenvolver a confrontación democrática contra os marcos xurídicos que condicionan a nosa realidade nacional e social, como para expor políticas sociais e económicas. Pero ELA, non.

No eixo nacional, reforzou a súa centralidade como factor de cambio político e social. Pasou de defender o Estatuto do 79 a reivindicar a súa morte e a defender co PNV o acordo de mínimos(*). Na actualidade, con todo, rexeitou o acordo de bases e principios aprobado polo PNV e EH Bildu. Insistimos: ELA defende unha proposta táctica na que conflúan abertzales e progresistas antes e despois de Lizarra-Garazi, ata que a esquerda abertzale chegue a un cambio de estratexia. O recoñecemento do suxeito político, o dereito a decidir, as competencias sociolaborais, a blindaxe da competencia, as consultas... non forman cualitativamente o esqueleto dun estatuto diferente que defenderon fai 40 anos? Como entendemos esa posición crítica cando se reuniron en Madrid para esixir cambios na reforma da Negociación Colectiva?

Cal é o problema? O PNV e a súa credibilidade e grao de alianza? De acordo. Nós non imos apoiar a credibilidade do PNV, pero hai dúas posicións para responder a iso. Un, mantendo unha confrontación directa co PNV no eixo nacional, o que esixiría articular o espazo independentista e o cambio social, e que ELA aparecese como organización independentista. E outro, que a través de formulacións tácticas os contidos de novo status na CAV e Navarra, condicionen positivamente as posibilidades dos sectores políticos (PNV, Podemos...) e sociais, co obxectivo de ampliar as bases para a soberanía. Pero ELA non está na primeira opción por falta de cohesión e determinación na súa posición estratéxica, nin na segunda por criterios de oportunidade política vinculados ao seu proxecto sindical.

Pola contra, subtráese a calquera implicación táctico-estratéxica. Para iso, forma un discurso pétreo pétreo de esquerdas que contrapón o proceso soberanista. Argumenta a necesidade de ampliar o soberanismo desde o ámbito social e, en consecuencia, descarta ao PNV para calquera compromiso de ámbito nacional. Entón, son só neoliberais os miles de afiliados e votantes do PNV que están nELA? Que van facer con eles? Nesta situación, o testimonialismo esquerdista pode dar as maiores facilidades aos neoliberais que din que queren loitar. É curioso a sintonía entre as respostas de Urkullu, Vocento e ELA cando a esquerda abertzale fala de pactos populares.

Sen levar ao seu exército ao campo de batalla, ELA quere condicionar á esquerda soberanista que quere articular unha maioría a favor dun cambio político e social. Na nosa opinión, na actualidade están a producirse sucesos de gran potencialidade. É necesario canalizar todo isto e convertelo nun tractor político e social. Falamos da potencialidade das mobilizacións de mulleres e pensionistas; falamos da iniciativa de Gure Esku Dago; das mobilizacións para a volta a casa de presos e exiliados; do que pode achegar a unidade de acción do sindicalismo abertzale; dun espazo social, cultural e político plural que reivindica o proceso de recoñecemento e soberanía deste pobo, que se está sincronizando con Cataluña.

Non necesitamos hipocrisías nin condicións sostibles. Necesitamos sumas, sumas de contidos na mesma dirección, sumas con vontade de articulación e mobilización social.

(*) Elorrieta dicía: «Algúns din que estamos en contra do Plan Ibarretxe e non é certo. Opómonos a que non se compartan coa súa estratexia», «alá onde eles pon a mouteira, póndeo vostedes tamén».

Esta noticia foi publicada en Noticias e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.