Sinto pena cando se analiza o futuro do eúscaro tan someramente. Unha pena, porque o tempo pasa e non aceptan só ser dono do Estado, que vai garantir o futuro do eúscaro.

Que é o que se necesita para que a historia poña ante os seus ollos todos os seus severos e escuros camiños? Dicir que as vosas achegas até agora son tan pequenas e tan insuficientes como bonitas? Aquí deixámosvos o meu serio resumo da historia.

Como Euskal Herria é o pobo do eúscaro, non somos os que nacemos onte, e por encima de todo tipo de colonizaciones e negacións, Herria loitou e traballado duro por sobrevivir até hoxe. Os últimos días testemuñárono.

Historicamente o Imperio e os Estados utilizaron dúas estratexias para acabar cos pobos oprimidos: o xenocidio e a asimilación.

No primeiro caso, os cidadáns foron asasinados fisicamente e os pobos desapareceron. Esa é a triste historia de moitos pobos, iso é o que sucedeu cos indíxenas de América ou Australia.

No segundo, deixaron vivos aos cidadáns, pero, ao mesmo tempo, cambiaron a súa identidade pola dos cidadáns. Establecendo a cultura e a lingua do Estado opresor. Así actúan co País Vasco.

Ninguén pode negar que, ao representar a lingua a un Pobo, entra nun proceso de extrañamiento, e ás persoas que compoñen a comunidade lingüística, ao cambiar o seu elemento máis fundamental, a pertenza cambia, xa que a través da lingua facer parte doutro Pobo.

Así xurdiu o proceso de identificación dunha gran parte da cidadanía vasca no País Vasco. Hoxe en día, moitos vascos senten españois e moitos franceses.

Este proceso de substitución durante séculos foi consciente, impulsado intencionadamente, e deixou os seus resultados, ademais de dificultar a integración dos inmigrantes.

Por tanto, a lingua é un tema estratéxico en todos os proxectos nacionais. Por iso o eúscaro é un tema estratéxico no noso proxecto nacional.

Sendo Euskal Herria o pobo do eúscaro, a lingua é o elemento principal da identidade da nosa nación. Non hai Euskal Herria sen eúscaro.

Resumindo, a cuestión do eúscaro é histórica. Esta situación é consecuencia da violencia exercida polos estados ao longo dos séculos e pretenden mantela “democrática” na actualidade.

En lugar de facer unha recompensa histórica, deuse continuidade á represión histórica, dando lugar a unha “neutralidade” que garante a preeminencia de dous casteláns.

A política lingüística oficial e as súas consecuencias son claras e innegables. Son escasos, non hai dúbida. Por iso estamos, como estamos a facer.

A posta en marcha, miles de intentos por vivir en eúscaro, merecen algo máis que aplaudir. Vivir entre euskaldunes, arrobada e alegre, só en eúscaro, un par de semanas, é marabilloso, e tamén emocionante, pero a mesma festa móstranos cantas carencias temos. De todos os xeitos, gustaríame traer a situación doutra época.

Joseba Arregi, conselleiro de Cultura de Ardanza e a piques de crear o “Xornal”, opúxose dicindo que non necesitamos xornais políticos. Dixo que el, da súa sección, levaría un xornal gratis, todos os días, a todas as casas. Unha verdade máis que triste. Afortunadamente, a xefa da sección de cultura de hoxe é máis forte, pero está polo mal camiño.

As festas alegres non cambian as condicións lamentables. A actual situación xurídica fragmentadora reforzou non só o eúscaro, senón tamén a desestruturación funcional, territorial e persoal da cidadanía vasca.

Por todo o mundo sábese que no noso querido País temos moitos cociñeiros famosos, pero desgraciadamente, e son moi coñecidos, con só a lentella, tamén temos aos que fan sopa de peixe.

Así teñen que ser os que, medindo tempos e ritmos, traballaron con flexibilidade durante case medio século na xestión do eúscaro, para estar contentos. Din que o eúscaro está san e ten un futuro prometedor.

Non son da mesma opinión, máis aínda, creo que os que din iso, están a sacar a relucir demasiado orgullo, as reflexións que hai. Parecidos ao po das estrelas, bonitos si, pero inaccesibles.

Por iso, na miña opinión, a independencia e o socialismo son necesarios para a pervivencia do eúscaro, xa que só a través deles poderemos evitar os riscos máis graves da lingua na actualidade, entre outros: a ausencia de Estado e o neoliberalismo.

Para garantir o futuro do eúscaro, son imprescindibles a axuda do Estado que outorgará a independencia e, ademais, a superación do neoliberalismo a través do socialismo, así como a violación dunha tendencia de uniformidade tan arraigada.

En calquera caso, a responsabilidade de manter o eúscaro e de convertelo na lingua principal para a comunicación da cidadanía vasca é de todos os vascos, xa que, en primeiro lugar, é a nosa achega universal.

Esta responsabilidade vincula a todo o pobo vasco, xa que os traballos a favor do eúscaro son irreversibles.

A lingua, de face á nación, une aos cidadáns e axúdalles a constituírse nunha única comunidade. É membro da Asemblea Nacional pero, ao mesmo tempo, é separador para as doutras nacións. De aí a natureza do signo firme da identidade nacional. Por iso consideramos o eúscaro como a principal ferramenta integradora de Euskal Herria.

Sen negar a cultura de ninguén, xa que todos somos euskaldunes a través do eúscaro. Por tanto, sen lingua, sen eúscaro, non hai futuro.