Contas e sucios. Sobre a mesa tamén haberá dous bandos nos próximos días e semanas: Formada polo PP e o Vox, apoiada por dous escanos dos partidos rexionalistas de Navarra e Canarias, e o Goberno bautizado como Franskestein, tutelado polo PSOE e patrocinado polos seus partidos de esquerda. Pódese esperar que Sumario ofreza ao PSOE un goberno coalición, pero con iso non será suficiente nin moito menos. Hai que sacar contas: Terá que conseguir o apoio do PNV, que non debería ser tan difícil, e do BNG tamén. Pero ademais, Pedro Sánchez terá que falar con EH Bildu e ERC para pór os seus votos ao seu servizo, aínda que se abstiveron na anterior sesión de investidura. Haberá que seguir de cerca esas negociacións, porque as esixencias dos partidos independentistas poden reforzarse e entorpecer a negociación, ou apoiar a Sánchez con esixencias leves, si non se atopan alternativas axeitadas.

Unha vez pasado ese tramo dos dous partidos independentistas, antes de que empezo a lanzar o chupín, un aviso imprescindible: os números do novo goberno “progresista” non darían, polo menos, para que o goberno se constituíse na maioría. Disponse catro asentos. Inevitablemente, Sánchez, na suposta sesión de investidura, ademais dos acordos e patrocinios mencionados, deberá absterse Junts. Si votase en contra, como se fixo durante toda a lexislatura pasada, o parlamentarismo español quedaría bloqueado.

Unha das primeiras reaccións tardías dos partidos foi Junts falando. As palabras crave, en plena fase de prenegociación: “Non imos dar estabilidade ao goberno por cero”.

Que fará o rei? Esta é unha das maiores preocupacións consultadas polos medios de comunicación españois. Como noutro tempo, o rei convida á súa casa a un candidato á presidencia, toman café e proponlle que estude a posibilidade de formar un goberno e obedeza o mandato de porse a negociar cos partidos. Non é fácil de atopar na final de Wimbledom e o rei do Reino de España foi definido polos medios británicos como amable e atractiva. A quen chamará? Realizará unha única chamada? Non vai ofrecer ao partido que foi a primeira forza?

A Europa. Falamos de Wimbledom, pero non exactamente do Reino Unido, porque saíu da Unión Europea, pero sería conveniente ter en conta a concepción europea para analizar os resultados electorais españois. En pouco máis dun ano, en Europa en xeral, os partidos tradicionalistas recuperaron forza e formaron gobernos con partidos aínda máis dereitistas, ben mediante acordos puntuais no parlamento (como Suecia), ben a través da fórmula dos gobernos coalicións (Italia, Finlandia) ou ben mediante a vitoria fácil das dereitas tradicionais (Grecia). Os analistas políticos han destacado a tendencia do último ano e medio, algo xeneralizado, e é posible que as autoridades de Bruxelas estivesen a mirar a Madrid o domingo pola noite, preocupadas polo que puidese ocorrer, entre outras cousas, aínda que simbólicamente, porque no segundo semestre deste ano España ten a responsabilidade de asumir a presidencia do Consello de Europa.

A pregunta é si pode ser un signo de algo: os resultados dan un pouco de tregua a Europa? Dentro dun ano celebrar as eleccións europeas.

Enquisas. Cuestións que deberían revisarse. Nos países occidentais non se produce unha enquisa interminable como no Estado español. As empresas encuestadoras chegan mesmo a publicar dúas, tres e catro semanas nunha mesma semana, onde se observou algunha disparidade. Unha semana antes das eleccións, algúns se atreveron a dicir que a maioría absoluta do PP podía estar “cerca”, e, se isto non ocorría, coa man de Vox poderían chegar a 176. E na súa falta, bo, quedar a moi curta distancia. Isto coñécese como quecemento bucal.

Finalmente, a casa que máis se achegou foi a que habitualmente se atopa no lugar de destino. A miúdo, CIS publica enquisas que só unha persoa que vive fóra do mundo pode realizar, o cal é impresionante, aínda que o resultado final das eleccións foi bastante favorable. A fiabilidade do señor Texanos, que cobrou catorce millóns de euros de diñeiro público, é que nas eleccións municipais e forais non notou en absoluto a subida do PP, e mesmo esperaba un gran triunfo do PSOE, e tamén se viu nas eleccións a Cortes: CIS foi a única casa enquisada que deu a vitoria ao PSOE. E non, non gañou. A pesar de estar máis cerca da porcentaxe de voto, en xeral, parece que vai noutra dirección, contraria á corrente, pero outra é a corrente a seguir.

Medo ao lobo. Os votantes foron mobilizados polo "medo ao lobo" na manobra de urxencia do PSOE. Parecía que a balanza estaba a favor do PP, pero en dous meses non pasaron tantos restos como para dominar o sanchismo.

Pero o lobo non é o mesmo en todas partes. O lobo de ERC, por exemplo, é o PSC e é curioso. Axudou ao Goberno de España e ao PSOE a levar a cabo diversas leis, aínda que tamén foron críticas, como a lei de reforma laboral. En Madrid, pero en Barcelona a Generalitat gobernada pola ERC é cada vez máis minoritaria. E agora, mire, os cataláns castigaron a ERC, entre outros, por apoiar ao PSOE e exercer unha baixa presión, a cambio de premiar aos socialistas cataláns.

O lobo ten outro once nomees. No caso do PNV, quizais EH Bildu. Hai que saber moverse.