Primeiro, como estades?

Doído, bastante doído para toda a familia. Non o esperabamos nin nós nin ninguén, como o demostrou o pobo. Sempre estaremos agradecidos pola resposta do pobo. Esperamos que isto non volva ocorrer, a Administración ten que facer para non repetir algo.

A necesidade de chegar a este tipo de sucesos nunha poboación de 18.000 habitantes para que a xente saia á rúa e a Administración interveña dunha vez...

Os médicos e enfermeiras son profesionais sen culpa algunha. Non podemos culpar a médicos e enfermeiras, eles non teñen culpa, é responsabilidade da Administración porque non puxo os medios.

Eu non sei si podíase previr ou non a morte de David. Quizais o ataque cardíaco non tiña solución, pero o problema é que fixo a Administración até agora. Por que había dúas enfermeiras e non un médico? Por que non hai un médico en Amurrio, Ayala, Llodio, Orozko...?

Un ambulatorio debería ser sempre, polo menos, médico para facer fronte ás emerxencias. Debería ser así, pero a Administración non fai nada. Nin aquí nin en Salamanca. Alí vivimos desde que nos xubilamos e é case o mesmo.

Empeora o sistema sanitario público. Viña ao ambulatorio nas décadas de 1980 ou 1990 e había médicos. Igual tiña as dúas ou o tres da noite, xa había médico, aínda que non houbese marxe para defender a túa vida. Con todo, o médico xa existía e el decidía si enviábase ou non ao hospital.

E a de David non foi illada, houbo miles de casos. Agora que a nós pasounos isto, vénnos moita xente a contarnos o que lle pasou. Sempre igual, só iso é o que lembramos cando se dan casos graves.

Eu espero que a morte do meu fillo sirva para solucionar isto.

Que van facer vostedes?

De momento creo que temos que mover o ocorrido. Esperamos a autopsia, pero a propia autopsia non ten nada que ver. Hai que denunciar a David o ocorrido, pero non aos médicos nin ás enfermeiras. Eles son profesionais. A administración é o municipio de 18.000 habitantes. Isto non se pode aceptar e alguén debe responder.

Que foi exactamente?

Sabemos de primeira man o ocorrido. Por casualidade, un amigo pasou polo ambulatorio e viu a David. Preguntoulle como estaba e el respondeulle que tiña problemas respiratorios. Este amigo díxolle que ía axudar e meteuno en urxencias e, no medio broma, sentouno na cadeira de rodas, que sempre estaban de broma.

Preguntoulle a David se quería que chamase a súa familia e o meu fillo díxolle que non. O seu amigo quedou esperando e dúas enfermeiras acolleron a David e metérono. Alí estaban a estudar e de súpeto saíu unha enfermeira correndo dicindo que había necesidade de chamar unha ambulancia medicalizada polo infarto.

O seu amigo quedou tolo e as enfermeiras pedíronlle axuda para moverse. Axudoulles a situarse ben e iniciaron a reanimación. Entón este mozo chamou á súa familia e eles a nós, dixéronnos que viñese de Salamanca porque era grave.

Pasaron moito tempo coas manobras de reanimación, pero non conseguiron nada. Probablemente foi un terrible corazón e non había forma de facer nada. Non se pode culpar aos equipos sanitarios.

Outra cousa é que non haxa médicos. Un médico poderíanos dicir que non había nada que facer. Nós estariamos polo menos tranquilos, pero non foi así e a responsabilidade non foi das enfermeiras.

A Administración dá ás enfermeiras traballos incribles. Enormes cargas de traballo. No caso de que estean en familia, a enfermeira e as baixas por depresión deben tomalas. Non é posible que unha enfermeira teña grandes responsabilidades, por exemplo, transportar partes do corpo dun lugar a outro para un transplante. Non é o seu traballo, non lles deixan facer o seu traballo.

E aos médicos o mesmo. Debe haber médicos que expliquen o que ocorreu.

Cando todo terminou chamounos o amigo de David e cando volviamos de Salamanca supuñamos o que pasou. É unha viaxe de tres horas e media e ninguén nos chamaba ou escribía. Mirabámonos e pensabamos que algo foi grave.

Entramos en Llodio e ás 01:10 vimos a unha chea de persoas no portal. Os amigos da súa filla, os seus amigos... Eu non saín do coche. Imaxineino.

Devandito isto, o meu máis sincero agradecemento ao pobo de Laudio, que se portou moi ben.