Por exemplo, vimos este mapa nunha enquisa sobre as linguas do Congreso.

Neste mapa aparece a mención aranesa, variante do occitano que fala no Pirineo catalán, no val de Garona. Pero hai máis linguas, como o occitano, que entran desde outros "Estados", si Ceuta e Melilla son España, como o árabe e o mesmo que o Tarifit ou o Rif. E en Estremadura, na fronteira con Portugal, hai pobos e rexións que falan de portugueses. E en Estremadura hai máis, dúas linguas románicas propias, as autóctonas: Fala e Estremadura. Este mapa ilustra as rexións lingüísticas orixinarias de Estremadura.

Ao nordés de Estremadura, nun extremo atópase o val de Xalima, onde se fala Fala, unha variedade moi diferenciada do galego (en azul no mapa). Pero a rexión verde da súa contorna, que afecta as rexións de Hurdes en Cáceres e a algunhas da súa contorna, é a lingua propia extremeñada, a extremadura. As zonas azuis do mapa pertencen ao portugués e son de cor amarela-marronáceo con variacións do castelán.

O estremeño non é, por tanto, dialecto do castelán, acento estremeño do resto de rexións. Está relacionado con vínculos históricos e filolóxicos, leóns de caballete. E na melodía e o léxico é moi diferente do castelán. Escucha o fragmento do divulgador Anibal Martin:

O estremeño chegou ao século 21 nunha situación moi diglósica, cunha gran substitución ao longo do século 20. Con todo, conta con grupos ao seu favor que conseguiron iniciar unha Wikipedia propia activa, entre outros.