Os lodos actualmente existentes na Xustiza non son os actuais, veñen de hai tempo. O ditador morreu, pero o seu réxime político non. Mediante unha falsa transición herdou todo o que tiña que deixar, todo ben atado. Hoxe empeza a falar do réxime do 78, dicindo que foi unha trampa, que nos enganaron (forzado)... De todos os xeitos, houbo quen devorou o anzol a gusto. Algúns partidos políticos que nos venderon a ruptura democrática a cambio dunhas lentellas, deixaron intactos os elementos básicos da ditadura (monarquía, exército, xustiza...), engalanándose cun novo envoltorio, sen alterar o contido interno.
Doutra banda, no Estado español os partidos políticos participan directamente nos órganos de xustiza (tamén o PNV, e no seu día CIU). Isto ten unha clara consecuencia. O Goberno inventa o delito coa axuda da prensa, a policía inventa as probas e os xuíces inventan a sentenza. Todos os que non sentimos españois e loitamos pola independencia somos terroristas para eles e por iso castígannos; ao mesmo tempo, os políticos corruptos, as intimidacións policiais, os fascistas... andan tranquilos.
Por encima do dereito a decidir libremente o que quere un pobo non hai leis nin constitución democrática; todo o demais implica imposición, inxustiza e opresión
De aí o problema. A pesar de que case 45 anos despois da morte do ditador, os que deron o golpe de estado de 1936 e os seus herdeiros “democráticos” seguen pensando que quen non teñen as súas ideas son inimigos, máis aínda no caso de cataláns e vascos. Por tanto, para España nós somos inimigos e aplícannos o dereito penal do inimigo. Pero isto non é algo novo; en Euskal Herria, por lei antiterrorista (co apoio do PNV e de CIU), ao sector máis combativo, á antiga esquerda abertzale, aplicáronlle ese dereito desde o principio; e logo á lei de partidos políticos; e agora á lei mordaza. O caso do apoio aos presos políticos vascos foi claro. Condenaron a súa solidariedade con eles, xa que obrigaron aos seus avogados e a outros militantes a mentir para que non acudan ao cárcere. O contrario é o caso de Alsasua e o de Cataluña, a verdade é que se foron ao cárcere. A súa dignidade! Co silencio de moitos e a complicidade doutros, esta bóla de neve converteuse agora nun alude e no Estado español a inxustiza continúa estendéndose e salpicando cada vez máis sectores.
Mentres tanto, os novos sacerdotes sen sotana de agora (etólogos, politólogos, sociólogos, políticos...) énchenlle a cabeza de insistentes predicadores de convivencia, de non violencia, de democracia... para que permaneza calado e submiso. Saben que a violencia ten a súa orixe na inxustiza e a represión e que o pobo ten dereito a oporse a ela, pero lles resulta máis fácil reprendela que enfrontarse ao poder do Estado e aos seus súbditos. No caso do ocorrido en Bolivia, o seu silencio cómplice e o da Europa democrática pon de manifesto a falsidade das súas palabras.
Por encima do dereito a decidir libremente o que quere un pobo, non hai leis nin constitución democrática; todo o demais é imposición, inxustiza e opresión. Non se pode sementar convivencia nestas condicións, porque iso blanquea ao opresor e castiga ao oprimido. É máis, para os poderes de España (e para moitos cidadáns españois) o único modelo de convivencia é que todos somos españois, non queren outra convivencia. O que non o acepta é considerado terrorista ou promotor de odio e vai ao cárcere. A mensaxe de que sen violencia todo é posible, a mensaxe de desobediencia civil e accións pacíficas caéuselles, e todo iso é un delito. Este é o verdadeiro rostro do seu España, que non será democracia até a liberación das nacións que están baixo o seu dominio. E isto é o que temos que ter claro os cataláns e os vascos.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]
Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]
A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]
Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.
Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]
O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.
Os aseos son a clave da... [+]
Sabemos que a intelixencia artificial está a representar moitos campos no ser humano: confort, velocidade, eficiencia... Fixéronnos crer que o esforzo humano é un obstáculo nas necesidades de velocidade deste mundo capitalista. As agresións para reducir as nosas... [+]
Nas últimas semanas non foi posible para os que traballamos en arquitectura que o fenómeno climático de Valencia non se traduciu no noso discurso de traballo. Porque debemos pensar e deseñar a percorrido da auga en cubertas, sumidoiros, prazas e parques de edificios. Sabemos... [+]
A autoestima ás veces parece algo íntimo. Pero se a autoestima ten que ver coa imaxe que un ten de si mesmo, co valor que se dá a si mesmo, tamén terán que ver as decisións que poida tomar. Que valor ten alguén que non pode decidir? Entón pómonos a mirar á nosa nai. E... [+]
Os Sanmartines son moi coñecidos nos nosos caseríos, xa que é o momento de matar o porco. Con todo, moita xente non saberá que antes o día de San Martín marcaba o fin do ano agrícola. E iso non era ningunha bobada. De feito, a finais de ano había que pagar unha renda... [+]
Durante toda unha semana falamos sobre o libro As aventuras de Pinocho de Collodi, na aula da universidade, con profesorado de Educación Infantil e Primaria. A nosa referencia principal foi a bonita edición que Galtzagorri publicou en 2011, que incluía o preámbulo, con 171... [+]
“Apréndese andando e cantando”. Esta foi unha das materias desta semana nos grupos de C2. Non se trataba de aprender a cantar ou a pé, senón de utilizar correctamente o futuro. A actividade deume que pensar e pregunteime como aprendemos a ensinar. Ouvín a moitos que... [+]