Hoxe saímos de casa temperán, por unha vez podemos chegar á escola a tempo. Son as 09:00 da mañá na rúa Frei Zacarias da Parte Vella de Vitoria-Gasteiz e unha furgoneta da Ertzaintza atravesa o polideportivo Landxo. Saímos das actividades extraescolares, son as 18:00 da tarde na Zona vella e hai dúas furgonetas da Ertzaintza na rúa escola, dous mozos fronte á parede de Campillo. É domingo, na praza Rafa hai menos nenos xogando do habitual, o coche dos munizipales pasou pola rúa escola en sentido contrario, catro novos dialogan nas bancadas do novo parque e a policía acode a eles para pedir documentación. Parece preocupante que os nosos fillos consideren este panorama xa como normal.

Hai un mes foron detidos o técnico de son do gaztetxe e o panadeiro do barrio, ambos os violentos, sen razón aparente. Así están as cousas no noso barrio nos últimos meses, e non, nun barrio militarizado non vivimos máis seguros...

Cos nenos pequenos colgando da man, cos patinetes aos que lles gusta pillar ou esconderse, non temos sensación de seguridade nas rúas cheas de Policía. Non é un barrio máis seguro, ponnos nunha situación permanente de angustia, de tensión constante. E dan medo, medo entre veciños. Ás veces quedámonos mirando, e pronto vén con orgullo preguntando a un ertzaina, coma se isto fixéseo incómodo, realmente son necesarios doce policías para identificar a dous mozos duns 17 anos?

Digamos claramente que no noso barrio a Policía realiza diariamente identificacións e persecucións racistas. E afixémonos, moitas veces coa barbarie dos medios de comunicación xustifícase esta violenta caza contra os mozos magrebís. Andan no trapicheo, din algúns. Sabemos que ese non é o problema, no cantón de San Marcos non se consome máis drogas que na rúa Mateo Moraza un sábado pola noite. O problema é que son pobres e racistas… ese é o medo que se quere acurtar. A súa mocidade e a súa condición de magrebí queren igualarse coa delincuencia. E iso… iso non lles compramos, neste barrio levamos décadas tentando construír a convivencia entre os veciños, e sabemos que o medo entre os veciños é un dos principais inimigos.

A medida que aumentan as desigualdades sociais, os conflitos aumentan, nós tamén os vivimos, non os negamos, non os ocultamos. Temos problemas, problemas de convivencia. E queremos facer fronte a outras formulacións, desde o coñecemento mutuo, desde o recoñecemento mutuo, desde a creación de vínculos. Así aprendemos a facelo na Zona vella de Vitoria-Gasteiz, coas súas rúas educadoras, con Goian, coa asociación de veciños, cos individuos… moitas veces non acertamos, e os problemas, os conflitos. Non temos fórmulas máxicas, pero temos claro que as nosas rúas serán seguras cando as enchemos de veciños capaces de coidarnos e recoñecernos. Para iso puxéronse en marcha as formulacións de acollida, o programa Ongi Etorri Alde Zaharra, as redes de axuda mutua… e seguimos aprendendo.

O cumprimento policial do barrio dificulta todas estas formulacións. Queremos denunciar como veciños o racismo e os abusos policiais. Como pais, non queremos educar aos nosos nenos nas rúas onde raíña o medo e a violencia, nin na hostilidade entre os veciños.

Por iso pedimos ao alcalde que vén que actúe con responsabilidade. Queremos menos policía e máis servizos sociais. Que suspendan inmediatamente as razas policiais baseadas no racismo e doten de valor e financiamento ás formulacións sociais dos axentes do barrio.

Hafsa Tahir e Aitor Alustiza, en representación da asociación de pais da escola Ramón Baixo da Zona vella de Vitoria-Gasteiz