Levantarse todos os días, almorzar todos os días, “ola amada, como?”, esquecer volver meter diñeiro en Barik, foder, pagar billete no autobús, escaleiras, sentarnos na cadeira, “colleremos un café pola tarde, vale? estar tranquila”, “podo comer á túa nai na túa casa?”, ir á escola a buscar a Mikel, xogar ao parque, dar merenda, non ter nada nese parque que odias para falar con ninguén, a asemblea, tomar a acta, tomarche de novo a acta, o café que falaches antes, grazas, na túa cuadrilla dúas toman antidepresivos, un fai as comidas saltando unha pitita mentres ninguén se dá conta de que a obsesión da psicóloga a psicóloga a psicóloga, todos e dámosnos/dámonos conta que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que se atrevueltas.
Clink! Chegouche un bizum de 60 euros, estás a pensar que quizá non che mereza a pena perder dúas tardes á semana, pasar cinco horas con ese neno á semana, para 60 euros, pero que bonito Mikel, e faille ben estar contigo, teñen problemas en casa e a ti quéreche moito e bo, quizais no curso seguinte dígalles o de deixar, ou bo, pensas algo, quizais algún amigo ou amiga coxa traballo.
Chegas a casa, compartides a casa entre o catro, pensastes que pagariades o aluguer entre o tres, pero non, meteron un cuarto e o tipo non gústache. Gustaríache unha casa, compartida co teu íntimo amigo, con paredes brancas e plantas, xanelas que permitirán que entre o sol todos os días e unha gran mesa de madeira. Pero no idealismo estes pisos son o dobre de caros que os do teu amigo, e cllaro, soñar é gratis, pero non as casas brancas con plantas. Non podes colgar os cadros na túa habitación, porque che prohibiu facer buracos na parede ese dono que che dá 1.000 euros ao mes, e ti non queres vivir sen cadro, pero para ter cadros hai que ter muros, e ti non tes un muro, tes un piso alugado en negro nese barrio que está entre o centro e a periferia de calquera núcleo urbano de Euskal Herria.
En Idealistán estes pisos son dúas veces máis caros que os soldos do teu compañeiro e clareté, soñar gratis, pero non casas brancas con plantas
O teléfono espértache a deshoras, acaban de ingresar á nai dun amigo e probablemente morrerá, se quería falar con alguén, pero ninguén lle colleu o teléfono a esas horas, dálle medo que domine aos seus pais, é a única filla, non quere, pero sabe que pronto será a persoa de referencia para os seus pais, que cambiarán os roles, que os seus pais teñen tanto como anos para xubilarse, pero que non serán moitos. “E logo que?”, “non sei”, “son unha mala persoa por pensar isto neste momento?”, dislle que non, pero aínda que os seus pais son máis novos, naceu un pequeno medo entre o estómago e o intestino.
Colgando roupa, fregando, dormiendo aos nenos, limpando o baño, confeccionando a lista de compras, preparando a merenda, atendendo ao teléfono, escoitando ao último até chegar a casa, triste pero sorrindo, tomando o seguinte con suavidade, atendendo aos prezos das tendas, coñecemos ás súas amamas, aos seus problemas familiares, laborais, coñecidos, ás nosas nais, e nós estamos a aprender para iso. Porque se aprende a manter as vidas dos demais e a facer todo ese traballo con bicos ou salarios precarizados.Porque se aprende cando nos preocupamos e canto, como axudarnos sen darse conta, como facer invisible todo o traballo.
A muller, que en gran medida constrúese sobre ela, sobre o traballo non remunerado.Porque ese traballo non remunerado que facemos no lugar dos demais son as pensións non contributivas das nosas nais e as excedencias para coidar das nosas nais, as baixas pensións futuras das nosas nais e as futuras prácticas reducidas que nós imos asumir para facer cargo dos nosos pais. Porque o sistema non se reproduce mágicamente, fano as decisións concretas, a refamiliarización e privatización do coidado, a precarización das vidas, a conversión da saúde mental en privilexio e a sistemática contra a saúde mental, xulgando, codificando, atacando os nosos corpos, convertendo en vivenda privilexiada, precarizando vidas, inestabilizando, negando o futuro.
Porque todo o traballo que facemos no lugar dos demais son pensións non contributivas das nosas nais e excedencias para coidar das nosas nais
Mentres tanto, nós non coidamos, non nos facemos cargo da vida de ninguén, nós non temos razóns importantes para ir á folga, as nosas razóns non son “verdadeiras”. É dicir, que os problemas das novas son problemas dos nenos. Sabemos como funcionan estes mecanismos, porque o patriarcado está ben construído, pero xa coñecemos o tempo. As nosas non son verdadeiras “razóns”, como o que fan as mulleres non é “traballo”, como unha folga feminista non pode ser “xeral”, porque as razóns “reais”, o traballo “real”, a folga “real”, que é sempre doutros.
O próximo 30 de novembro celebraremos a Folga Feminista Xeneral, porque somos as únicas fillas que temos que ocuparnos do coidado das nosas familias, porque coidamos dos nenos euskaldunes nos parques que odiamos, porque non temos paredes para colocar cadros, porque a saúde mental recupérase na terapia, non só nos cafés, senón porque non imos estar vixiando toda a nosa vida como as nais, as nosas nais e todas as mulleres que nos precederon.
Necesitamos un sistema público de vixilancia, responsable do noso benestar.Necesitamos que as bases do sistema de vixilancia póñanse de pobo en pobo, que as emancipes volvan aos territorios, que nós tamén esteamos nos centros de decisión.Mentres tanto, seguiremos sendo pesados, moi pesados, coas nosas razóns, o noso traballo e as nosas folgas, con esa modalidade de folga que máis impacto tivo nos últimos anos. Seguiremos reinventando o sindicalismo, tomando as rúas nas nosas formas, nós decidiremos por que imos á folga e con quen imos, pero sobre todo o xoves seguiremos escribindo a historia feminista para recuperar e reescribir o futuro. O xoves estaremos as rúas.
Maider Barañano, membro da plataforma de Mozas de Euskal Herria*.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non é tarefa fácil definir o que traerá o novo mandato de Estados Unidos no ámbito económico. O eixo da nova estratexia económica será a peculiar unión entre o liberalismo e o proteccionismo para o sector exterior. A pesar do que ocorreu en Estados Unidos de forma... [+]
A evolución que tomou Internet nos últimos 15 anos, unido ao seu modelo tecnolóxico e de negocio, fainos pensar que é unha ferramenta para incrementar os peores aspectos da humanidade. En todo o mundo creáronse axentes que non están satisfeitos con esta idea. Traballan... [+]
Os últimos anos saio pouco. Díxeno moitas veces, seino, pero polo si ou polo non. Hoxe asistín a unha sesión de bertsos. “Deséxolle moito”. Si, por iso avisei que saio pouco, supoño que vostedes asisten a moitos actos culturais, e que teñen máis que comparar. Pero... [+]
En 2006, Baltasar Garzón, entón xuíz estrela, sufriu unha especie de revelación e redactou unha práctica que garantía os dereitos dos detidos por terrorismo. O mesmo xuíz viu pasar pola súa sala a centenares de detidos incomunicados, moitos deles con evidentes signos de... [+]
Son un dos máis bonitos recordos que teño no corazón. Naquela época estaba a facer Filoloxía Vasca e fomos a unha sociedade de Arbizu a un concerto de Ruper Ordorika. Alí estaban Rikardo Arregi Diaz de Heredia e Juanjo Olasagarre. Non me atrevín a dicirlle a Arregi que... [+]
Recentemente, ante a pregunta sobre en que consistía a emerxencia climática, un científico deu a excelente resposta: “Mire, a emerxencia climática é esta, cada vez ves no teu móbil máis vídeos relacionados con fenómenos meteorolóxicos extremos, e cando te dás conta,... [+]
Dise que Simone de Beauvoir escribiu que o opresor non sería tan forte si non tivese cómplice nas liñas do oprimido. A min paréceme moi normal... Que queredes? Cando estás pisado, tamén é comprensible que queiras mellorar a túa condición, e para iso é moi útil ofrecer... [+]
O 25 de novembro, Día Internacional contra a Violencia Machista, a Secretaría Feminista do sindicato Steilas publicou un cartel: O noso corpo é un campo de batalla, e todos os centros educativos de Hego Euskal Herria recibírono. Queremos denunciar a violencia que sofren as... [+]
Vivimos nun contexto no que os discursos de odio antifeministas e racistas a nivel mundial están a aumentar gravemente. As narrativas de extrema dereita insérense en todo o mundo tanto polas
redes sociais como polas axendas políticas. O racismo e o antifeminismo... [+]
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]