Reunión entre o profesor e os pais nunha ikastola: a pesar de que a maioría son bilingües, a reunión desenvólvese integramente en español. Un día, unha nai fíxolle unha pregunta en eúscaro á profesora. Outra nai, un monolingüe, protestou ásperamente.

A maioría dos pais miraron con indignación… á nai vasca sacrílega: pois non rompeu o hispano Pax da reunión! Acabouse a harmonía castellanoparlante da reunión.

O supremacismo erdaldun está moi estendido entre nós. Os que tentamos vivir en eúscaro, podemos dar outros moitos exemplos parecidos, xa que case todos os días temos a “sorte” de atoparnos cun ou varios supremacistas.

Transversal é o erdalismo, o interclase. Sempre cha impón o xendarme e a garda civil. A miúdo, policías municipais ou ertzainas, médicos ou enfermeiras, directivos ou taberneros … de forma involuntaria ou non.

Pola contra, tanto os monolingües como os bilingües que viven en castelán non teñen nin idea da opresión lingüística que sufrimos os vascófilos. Nin sequera saben que existe un conflito lingüístico. Non poden sabelo, porque na práctica forman parte da comunidade castelán ou viven plenamente aceptadas as súas normas.

Así, a maioría das persoas castellanoparlantes néganse a aprender euskera, o que a moitos euskaldunes parécelles “normal” ou xusto. Pola contra, moitos ven como “anormal” ou actitude extrema o que outros euskaldunes queiran vivir en eúscaro.

Así, a inmensa maioría dos castellanohablantes que viven en Euskal Herria teñen a convicción de que os vascos temos que facer en castelán na súa presenza; pensan que todo o que fagamos témolo que facer tamén en castelán, para que eles entendan sen problemas, sen ningún esforzo.

Así, a maioría dos vascoparlantes cre que os inmigrantes son “estranxeiros” de fóra de España ou Francia e non de España ou Francia. Estes cóntanse como “desprazados”, máis preto da categoría de turistas, en busca de mellores condicións de vida que dos que abandonaron o país de orixe.

E, unha vez máis, a maioría dos vascoparlantes cre que “aos estranxeiros” débeselles pedir que aprendan español ou francés, pero só a metade cree que hai que esixirlles que aprendan eúscaro.

Dicionario de asimilados. O café chámase Baqué nestas proximidades se se cree na publicidade. Pola contra, é seguro que a asimilación chamouse “convivencia”, como a disolución de todos os nosos acenos de identidade e a negación da nosa identidade como pobo.

Chamamos “autonomía” á dependencia política, a un imposto de guerra “pacto económico”, “flexibilidade” á submisión, “esencialismo” ao esforzo por manter a nosa identidade e “paz” á ocupación armada sen resposta violenta.

“Evolución” do proceso de substitución lingüística, “normalización” da lingua, “desfiguración e empobrecimiento rápido” da lingua, “riqueza” da ausencia de vascoparlantes e monolingües, “imposición” de querer exercer o dereito a vivir en eúscaro, “dereito” dos castellanohablantes monolingües a non querer aprender euskera, “flexibilidade” á morneza e á ferocidad…

Normalizouse a dependencia. A iniciativa secular dos Estados opresores produciuse de forma intencionada ou coa axuda involuntaria dunha parte das nosas elites abertzales.

Os partidos e sindicatos abertzales tamén tivemos que construír en español/francés, e as linguas que nos impoñen os opresores convertémolas en “nosas”, agradecemos a imposición e odiamos a nosa, moitas de nós. O español e o francés son “nosos” e “de aquí” tanto como o eúscaro, non só en palabras dos unionistas. Moitos nacionalistas falan da mesma maneira. Para eles vai a pregunta:

Se o español / francés son “nosos e os de aquí”, por que a imposición de séculos e a prohibición do eúscaro? Por que ambos son legalmente obrigatorios en cada Estado aínda hoxe?

A pesar de que esteamos “mellor que antes”, esa é a situación actual “excelente”, que non se pode falar. Tabú. A menos que os partidos, sindicatos e outras organizacións abertzales (o unionista non parece que estean para axudarlle) aténdanlle de boa gana e enfróntese con honestidade, este pobo vai desaparecer nas augas da nación popular española / francesa… “con total flexibilidade” e sen facer aparecer un conflito desagradable, iso si.

JJ Agirre Martinez.
Veterinario.