Benzrira ten 28 anos, chegou a Vitoria con 15 desde Marrocos. Traballou en once empregos, case sempre acompañado da precariedade. O 22 de agosto, a empresa Iparvending (Nordisven Distribución Araba, S.L.U.) despediu do seu posto de traballo para encher máquinas de vending, aínda que está afeita recibir un trato policial excluínte e racista, contouno con sorpresa.

2023

A tarde do 22 de agosto, o Grupo de Elite Especial da Ertzaintza visitou Benzri para encher a maquinaria das súas instalacións na localidade alavesa de Berrozi. “Antes traballara o mesmo na comisaría da Ertzaintza de Laguardia ou no cuartel da Garda Civil de Logroño, sen problemas”. Identificáronse no guindastre de entrada, traballouse durante 20 minutos e comezaron a saír os problemas, explica: “Empezaron a gritar, “Que baixe ese tipo!”. Algúns policías rodeárono entón, “gritando, mal, coa man na pistola”, dicindo que sabían quen era para andar con coidado e que tiña que “portarse ben”... Benzrira non entendía a que viña a persecución ata que a policía mencionou un asunto de 2019: A Ertzaintza denunciouna a Benz por un “delito contra a orde” e esixiu para el unha pena de prisión, pero o xuíz rexeitou a acusación e decidiu arquivar o caso. Iso lembroulles Hamza e pediulles que devolvesen o carné e déselles a paz. Así o fixeron os ertzainas, tras 10-15 minutos de persecución.

En poucas horas terminou os traballos e apareceu na empresa. “Díxeno ao meu xefe, “Téñoche que contar unha cousa”, e respondeume, ‘Diso quero falar’. O seu xefe díxolle que recibira unha chamada da Ertzaintza, que ocultara os seus antecedentes penais á empresa –Benzrira non ten antecedentes penais, foi declarada inocente–, polo que anulaba o seu contrato en proba. A Ertzaintza e Iparvending deixárono na rúa por un preito de 2019 a Benz. Que pasou en 2019?

2019

“Estaba a ensinar Vitoria a un familiar que veu de visita nesta mesma rúa”, explica o mozo que estamos na terraza do bar Bodegoi da Zona vella. “Apareceunos un ertzaina e díxonos, ‘Alde Hemen’. Eu, inxenuo eu, pregunteille, “Que?”. A súa resposta foi “Contra a parede!”. Di que lle tiraron ao solo e puxéronlle a golpes, leváronlle un belisco e pasou a noite na comisaría.

Benzrira traballou durante un tempo como tradutor nos tribunais, sabía que tiña dereito a un avogado e así o solicitou: “Ti viches moito televisor”, dixéronme”. Insultáronlle, “puto mouro [mouro maldito] e similares”, e tivo que pedir varias veces que lle levasen ao médico para que lle atendan das lesións producidas polos policías. Levárono finalmente: “Creo que o médico e os policías falaron. Díxenlle ao médico que me golpeou a policía, o informe médico como proba que quería, pero, “o paciente mencionou a caída”, escribiu. O xuízo foi realizado en 2020 e o xuíz Beatriz Eva Roman decidiu arquivar o caso, tal e como demostra a resolución mostrada por Benzrira.

Cando queiras, onde queiras

Hamza afirma que estas cousas forman parte da súa día a día. Que as peticións de identificación policial son continuas, por exemplo. “Unha vez saímos do portal e alí, ‘control de drogas’, ante os veciños, claro, logo non entran contigo no ascensor”. Ou varias veces na parada de autobús: “Non é só pedir a identificación en función da pel, é que se achegan varias patrullas, que se lle inspeccionan as bolsas, un espectáculo de media hora diante de todo o mundo”.

O ocorrido cun curmán pode servir como mostra do día a día de moitas persoas racistas. “Estragóusenos o cadeado da bicicleta e tiñamos que rompelo para liberarnos do lugar que estaba conectado. Díxenlle ao meu curmán que “imos facer un día claro e notorio ante as cámaras para que se vexa que non estamos escondidos”. Empezaron e a continuación apareceu unha patrulla da policía municipal. “Díxenlles que podía demostrar que era miña. Levaron a bicicleta, pero fixéronme o certificado dicindo que eu era o propietario, funme á comisaría e recibino. Pero ao curmán que estaba comigo puxéronlle unha denuncia: por tentar roubar a miña bicicleta”.

O mundo laboral non é máis acolledor. Hamza di que traballa en precario con contratos de proba que se cortan antes de que finalice o período de proba. “Cada dous meses teño un novo traballo no que volvo atopar aos mesmos traballadores”. Iso, cando non despiden “por darse de baixa un día de enfermidade ou por pedir que me paguen todo o diñeiro que legalmente me corresponde”.

Estado de dereito

“Quero denunciar que isto non volva suceder”, foron as súas primeiras palabras cando nos reunimos. Tamén presentou a denuncia ante os tribunais. “Vaias onde vaias, sexa a Ertzaintza a Policía Municipal, é inhabitable”, botou despois de explicar o trato da Policía. “Si hai algún problema, falta ou roubaron calquera cousa, sempre tes que demostrar que non es un delincuente, que sempre digas preventivamente a frase ‘Eu non fun’, do mundo laboral”. E, con todo, di que “o meu seguramente non é nada co que viven outros”: ten máis redes e recursos que outros migrantes, ou unha parella branca nada en Vitoria. “Eu creo no Estado de Dereito”, di antes de despedirse, e quizá ese sexa o seu relato máis sorprendente.