As mazás de demora son, xeralmente, as que se reciben para gardalas, xa que a calor do outono que van sufrir as mazás de madrugada vai exaltar as agresións, a cocelas de dentro e a podrecer. Estarían belos no corazón do inverno!

Nas mazás de moura tampouco se elixe calquera opción de recollida. No inverno elíxense as mellores asadas ou crúas. Algúns gustan dos Gran Aniversarios (Malus domestica “Urte i Haundi”), outros como Mokotxo (Malus domestica “Mokotxo”), ou Txalaka (Malus domestica “Txalaka”), outros como a mazá Udare (Malus domestica “Udare”) e a medalla “Malus” do Danboli”. Cada casa ten o seu padal!

O veo non é un gran que se foi a tocar á guitarra e atopouse na perna. É o cultivo ou variedade “creado” pola nosa cultura seleccionando e seleccionando a que máis nos gusta durante moitos anos. Unha das súas características máis destacadas é a pel áspera ou áspera. Como consecuencia das microcortes da cutícula, a epidermis externa do froito adquire forma de cortiza. En gran parte é de cor marrón claro, cun punto basto e o resto verde, que logo se amarilleará. Co tempo a pulpa forte abrándase, facilitando a inxesta.

Este lacado superficial no veo é unha característica valiosa e valorada. Outras mazás como a Pera, a Mazá Anixa (Malus domestica “Anixa”) ou algunhas peras tamén teñen esta característica: Conferencias pera, por exemplo (Pyrus communis “Conference”). Nas zonas onde se produce esta pera prefiren que o lacado da pel sexa moi axial e non mellor. Esta cor marrón da pel débese, entre outros factores, á humidade, temperatura, vento, ataque de enfermidades e pragas, abonado inadecuado, poda desfigurada ou produtos químicos que se refugan para “coidar”.

O ano pasado os fruteros tiveron como principal inimigo a seca, este ano a humidade. Isto esaxerou o problema da pel bruta. Para o ben da cultura do Recital e en detrimento de a Conferencia. Menos mal que coa humidade a pel refínase. Sei a pel, xa a teño!