Malaisia está confinada, pero as fábricas de luvas están abertas para producir material para diferentes estados do mundo. Bussiness and Human Rights Resource Centre denunciou que teñen xornadas laborais de doce horas, con malas condicións laborais, nas que se aplican "tipos modernos de escravitude".

A ONG de dereitos humanos engadiu que o fabricante de luvas ten que garantir a seguridade das persoas que os producen. Os traballadores temen polo incumprimento das condicións de seguridade: 45 compañeiros van traballar xuntos no mesmo autobús, a entrada ao centro de traballo está chea de xente porque todos entran todos á vez, todos os traballadores utilizan o único escáner que le as impresións dixitais para abrir as portas… En total non gañan nin 10 euros ao día.

Moitos dos traballadores das fábricas vanse de Nepal, e eses temen que si un traballador de Malaisia está contaxiado, contáxiese a todos os demais. Neil Wilkins, do Institute for Human Rights and Bussins, afirmou que hai que garantir aos traballadores unha marxe de seguridade e que o goberno debe primar a seguridade e a saúde dos traballadores.

Mafia nos propios centros de traballo

Os fabricantes de luvas de Malaisia traballan en condicións precarias de traballo e pagan diñeiro para protexerse a si mesmos a algúns comerciais. Como a cantidade que pagan é bastante alta para eles, non teñen outra opción que a de depender dos comerciais. A maioría deses empregados proceden de países veciños, como Bangladesh, Nepal, Myanmar e Indonesia.

Andy Hall, activista prol dereitos dos traballadores, denunciou que o Goberno británico decatouse diso e cualificou de "moi lenta" a resposta do Executivo británico. De feito, segundo un estudo publicado por The Guardian, en 2018 as dúas empresas que vendían máis luvas ao país tiñan traballadores migrantes en condicións laborais precarias.