Confesa que el cría no proceso, pero que o ambiente era negativo desde o principio, e que esa crenza súa foise desmoronando co que dixo un directivo da organización antes de saír a Xenebra: “Porque me dei conta de que a súa mentalidade sobre a negociación e a miña estaban nunha punta e na outra. Deime conta de que algo ocorrera na organización”. E na mesma entrevista explica que en anos anteriores quen estaban de acordo con el fóronse caendo e que os novos directivos non estaban de acordo co esquema de negociación anterior.

Con todo, participou nas negociacións do verán de 2006 con Javier López Peña, membro da dirección de ETA. Aí abandonou o proceso, cunha visión moi particular do seu compañeiro de negociación: “Non cría no proceso [aquel]”. De todo o programa fala moi forte: "Se el foise patas para arriba, non foi só pola actitude de Madrid. Se non tes ganas de entrar nunha negociación e non crees, que vas facer?”. ETA rompeu o cesamento do fogo co atentado da T-4, sen que rompese formalmente a tregua: “Eu pensaba que o cesamento do fogo rompería –di Urrutikoetxea–, pero non cunha acción no cesamento do fogo. En Euskal Herria deuse moita importancia á palabra da organización”.

Arnaldo Otegi tiña claro que o Goberno español non cumpriu os compromisos adquiridos, pero tamén que a esquerda abertzale actuou con pouca paciencia, “porque, si en tres meses está en crises [o proceso], ten unhas bases moi débiles. E para iso non entramos nun proceso deste tipo” (As Saias de Loiola). Por suposto, para entón xa se estaban cocendo visións que en 2009 serían diverxentes e que se baseaban na continuación ou non da loita armada.

Noutros tempos tamén se escoitou con forza na esquerda abertzale a necesidade de terminar coa loita armada, tal e como relata o ex preso Karlos Gorrindo no seu libro Funambulista beldarrain. En todas elas un pérdese o pescozo. O tempo é implacable: agora verdugo, agora vítima; hoxe heroe, mañá traidor. Diferentes concepcións, relatos diversos. Por iso é tan interesante o que di Joseba Sarrionandia no prólogo ao libro de Gorrindo: “Se queremos que o pasado non se entenda non se pode impor un relato, hai que escoitar outras visións (…) Compartir a memoria de cada un e contrastar cos demais é como limpar a entrada da cidade”.