Nos últimos tempos tivemos nos medios de comunicación a Aitor Uriarte, representante da empresa de enerxías renovables Solaria, para homenaxear os beneficios dos macroproyectos que queren levar a cabo. No caso da aparición de Radio Euskadi do 28 de maio, sentín unha profunda vergoña de barrio. Aí teno todo o que queira escoitar en Internet. O que nos quixeron vender como "consulta das dúas partes" foi basicamente un pequeno publirreportaje a favor de Solaria. Foi un exercicio de escoitar a opinión do Deputado Xeral e dos alcaldes dos pobos, e de darlle forma á representante de Solaria para tratar os seus argumentos sobre o que os primeiros dixeron, coa axuda do xornalista Iñaki Espiga. Gustaríame saber si ao deputado e aos alcaldes explicóuselles para que ían utilizar os audios recibidos cando recibiron as súas opinións.

O papel que estes últimos representaban neste teatro, voluntario ou involuntario, era o do coro que fai preguntas para respostas xa preparadas, o do pobre infeliz ignorante temeroso que o sabio debe tranquilizar. E para estruturalo todo, utilizaron unha das formas fundamentais de chegar a conclusións predeterminadas: partir de premisas falsas. Así, unha das ideas que se nos repetiu unha e outra vez foi que "non hai outra opción". Europa di que para 2030 o 30% da enerxía debe saír das renovables, polo que os danos das macromuntas están xustificados. Que o Goberno Vasco non realizou as tarefas domésticas enviadas desde Europa e que Solaria, superada as dificultades que expón a vertedura de enerxía, vén salvarnos. Imaxínache, para Solaria isto é un proxecto estratéxico como país (os beneficios parecen non ter nada que ver), polo que quererían a participación do sector público (o que xa se realizou hai anos, xa que xunto co Ente Vasco da Enerxía crearon a asociación Indarberri). E chega até o ton paternalista. Que a xente escoita queixándose de que non lle gustan as cousas que ten que facer, pero que non escoita solucións nin compromisos por parte de ninguén. E que os consumidores tamén teñen que ser responsables, etc.

Xa temos en marcha unha campaña publicitaria e parece que os medios de comunicación públicos tamén forman parte da campaña. O obxectivo fundamental é, no fondo, integrar na mente dos oíntes a existencia dun único modelo posible de transición enerxética. Que a única opción son as macromuntas e que os habitantes dos lugares onde se sitúan queixaranse, pero que terán que sacrificarse para un maior beneficio.

Pero non é certo. Hai outras opcións, hai outras. É evidente que nos polígonos industriais e nos espazos urbanos os tellados son suficientes para aproveitar a enerxía solar, e cos eólicos tamén hai outras posibilidades de escala e localización. E tamén existen modelos suficientes para a súa xestión, si quérese buscar. O que ocorre é que, en xeral, estes modelos mostran unha tendencia á captación e xestión da enerxía de forma colectiva, a escalas máis pequenas, e supoñen unha diminución da dependencia das grandes empresas enerxéticas como Solaria. Así as cousas, en principio ou idealmente, unha institución pública, para que a poboación que a sustenta goce da liberdade máis que da dependencia, debería apostar por modelos de menor escala de produción e consumo. Pero, claro, si a propia institución pasa a compartir os beneficios das grandes empresas...

En escalas máis pequenas, ademais, o impacto sobre o medio rural e natural é máis sostible. No caso de Zigoitia, na zona a cubrir con placas temos pistas, sendas e contornas naturais que compartimos humanos e animais (cervos, xabarís, raposos, lebres, aves...), combinados con zonas agrícolas. Gb. Si colócannos unha cuberta do tamaño de 110 campos de fútbol, cercados, claro, perdemos as terras agrícolas, e a nosa interacción con elas e os seus espazos naturais vainos á cabeza. Bo, tamén se poderían mencionar os danos aos bens culturais, económicos, e tamén, por suposto, á saúde, etc. Non nos enganemos. Os macroproyectos supoñen "macrocaltes". A cuestión é si aos principais dirixentes e aos principais medios de comunicación dos partidos políticos que até agora participaron no silencioso avance desta montaxe, aos que agora nos pediron o voto para o Parlamento Europeo, impórtanlles estes danos... "O show must go on!

Mikel Larrañaga Arregi, licenciado en Filosofía e doutor en Historia