Unha terceira parte das mulleres da Unión Europea ha sufrido violencia física ou sexual e o 70% sufriu acoso sexual no traballo. No Estado francés, unha muller é asasinada cada dous días pola súa parella ou ex parella, e en Alemaña, unha muller é vítima cada hora de violencia doméstica. Cada cinco horas, unha muller é violada no Estado español, mentres que en Grecia, 14 mulleres son violadas cada día. Na CAV, segundo os cálculos de Emakunde, 4.177 mulleres foron vítimas da violencia de xénero no ano 2020. Na Unión Europea hai homes que matan a 50 mulleres á semana. Mátannos. Querería dicir que somos. E isto non é máis que unha parte visible da emerxencia, xa que a maior parte da violencia contra as mulleres non se denuncia.

A UE considérase un exemplo de dereitos humanos, xustiza e liberdade; está claro que a violencia machista non é un criterio nesta avaliación. Proba diso é que a UE non esixa aos Estados membros ningún compromiso real con esta secuela social. Bulgaria, Chequia, Eslovaquia, Eslovaquia, Letonia, Lituania e Hungría non ratificaron o Convenio de Istambul como o principal instrumento legal para combater a violencia contra as mulleres. Neste sentido, o Parlamento Europeo ha acordado nos últimos meses dúas informes clave: un propón incorporar a violencia de xénero como novo ámbito delituoso 83(1) dos Tratados de Funcionamento da UE. No artigo 10 e no outro, analízase a influencia do dereito de custodia sobre as mulleres e os nenos nos casos de violencia doméstica. Hai que ter en conta que estes informes tiveron que ser negociados con liberais e dereitas: non hai moita marxe para o feminismo radical nas institucións europeas. E, con todo, diría que se deron avances importantes.

Na primeira delas, o Parlamento pediu que se recoñeza a violencia de xénero como un delito europeo. En efecto, as medidas dos Estados membros son variadas e escasas, e esta asimetría ten consecuencias fatais. Por exemplo, os agresores poden estar tranquilos nun Estado, mentres que noutro poden estar perseguidos pola xustiza. Aínda que pareza incrible, existen esforzos conxuntos máis fortes na xestión da corrupción e a delincuencia informática que na loita contra a violencia machista. O informe, en liña co EBFT, argumenta que este tipo de violencia cumpre os requisitos para ser considerada como eurodelito, especialmente grave e cunha dimensión transfronteiriza. Si o Consello aprobase a petición do Parlamento, abriríase a posibilidade de establecer normas mínimas entre os Estados, reforzar a coordinación e aumentar os recursos, para dar un impulso á prevención, ás medidas punitivas comúns e á protección e reparación das vítimas.

No segundo informe, o Parlamento deixou claro que a violencia machista é incompatible coa custodia compartida. A protección da nai e os fillos e os dereitos humanos son unha prioridade absoluta, e a miúdo o agresor utiliza a custodia para asegurar o control e a violencia sobre a nai. En liña coas organizacións sanitarias, incluída a Organización Mundial da Saúde, pediu aos estados que non aproben ante os tribunais a falsa síndrome de alienación dos pais GAS e propuxo debater a posibilidade de prohibilo. No caso do feminicidio, os parlamentarios defenderon a negación sistemática da autoridade parental ao acusado, xa que en ocasións os xuíces tiveron a idea xenial de deixar aos seus fillos co asasino da súa nai. Ademais, fixeron un chamamento a reforzar a coordinación entre os casos criminais e os casos civís de discriminación e custodia por motivos de violencia machista, así como nos casos transfronteirizos. Outro dos alicerces do informe é o diñeiro, que se pediu aos Estados membros e á Comisión que aumenten os recursos económicos e, sobre todo, que as dificultades económicas non sexan un obstáculo para que as mulleres denuncien a violencia.

O tema parece obsoleto, repetitivo, canso, incómodo. Pero si é desagradable volver ler sobre a violencia contra as mulleres, imaxina o que é a violencia ou vivir baixo a súa ameaza. A ver si o 25 de novembro deste ano os nosos representantes, por inercia, seguen abrindo camiño con medidas que van á raíz, exaltando ás súas electoras máis que humillándoas, ás súas putas e traficantes sexuais de mozas. A pesar de que os atacantes eran futbolistas de renome, a Policía detivo aos atacantes.