En canto á área de igualdade, que valoración facedes da última lexislatura? Hai algún que vos pareza digno de mención?

As políticas de igualdade están directamente relacionadas coas que se desenvolven noutros ámbitos. En moitas ocasións mencionamos que o patriarcado atravesa todo e, por tanto, unha das liñas das políticas de igualdade debe ser, entre outras, a da transversalidade: a igualdade debe converterse nunha noción crave en todas as políticas que se desenvolvan desde as institucións públicas e nas formas de xestionalas. Hoxe en día non é así en absoluto. Déronse avances nalgúns ámbitos nos que as institucións se comprometeron máis, pero hai que promover cambios radicais para acabar coa opresión patriarcal, e agora trátase de compartir a situación dalgunhas mulleres.

En Hego Euskal Herria temos elementos imprescindibles para o desenvolvemento das políticas de igualdade: temos e estanse tecendo moitos técnicos feministas de igualdade; as mulleres temos cada vez máis escolas sostibles para empoderarnos e aos poucos estamos a dotar de infraestruturas e espazos novos a moitos pobos. Sen dúbida, chegamos até aquí grazas á loita do Movemento Feminista. Pero non é suficiente, porque hai que cambiar o rumbo desas políticas que tratan de escribir con maiúsculas.

Nos últimos anos, na CAV vivimos procesos de privatización tráxicos. O PNV e o PSE situaron na lóxica do mercado os servizos que o público debería ter, priorizaron as políticas neoliberais e o dano que isto supón padecémolo directamente as mulleres. Os conflitos que se produciron nas residencias de anciáns, nas escolas, nos comedores escolares e na limpeza son boa mostra diso. Si privatizamos os servizos públicos estamos a impor ás mulleres toda a carga de traballo que de aí se deriva, e as feministas sabemos que os traballos de coidado están totalmente ligados á precariedade laboral, á segmentación do mercado de traballo, á pobreza, á dobre ou á tripla práctica, á marxinación dos proxectos de vida, á exclusión social e á violencia machista.

O réxime de vixilancia na CAV é absolutamente inxusto e a vixilancia impulsa unha ética reaccionaria. A pesar de que estamos a vivir un proceso de desfamiliarización, aínda hoxe en día as familias e dentro delas as mulleres son as principais responsables dos coidados. Os que se priorizan son os que están en casa e nas relacións afectivas e familiares, os mellores coidados, os que desexamos. Algunhas familias (mulleres) tiveron a oportunidade de desgravar un pouco a carga das tarefas de coidado, sempre que conten con recursos económicos e sociais suficientes. Con todo, isto non se debe a que as institucións públicas haxan asumido a responsabilidade do dereito á garda, senón a que se contrataron servizos domésticos, precarizados e irregulares, en familia. Mentres os servizos públicos están a reducirse e privatizando, e os homes non se fan cargo do seu coidado, a contratación dos empregados de fogar é a estratexia xeral de desfamiliarización que prevaleceu. E iso é o que está a impulsar o PNV.

A falta de políticas centradas no feminismo fíxose máis evidente que nunca coa xestión da crise sanitaria, na que o capital se superpone unha vez máis á vida. Que lectura fan da xestión realizada e en curso?

Non sabemos como debería ser a xestión dunha pandemia, sen dúbida é un tema moi complexo. En calquera caso, destacariamos que estivemos ante unha xestión chea de contradicións. En nome da vida triunfaron os discursos da guerra; ante unha nova situación que esixe moita pedagoxía impuxéronnos un estado policial. As liberdades individuais e colectivas foron completamente golpeadas, baseadas no terror colectivo. Escoitamos unha e outra vez que a responsabilidade recae sobre os individuos, e parece que a organización social e política que tiñamos antes non ten nada que ver co que está a suceder.

Con todo, a COVID-19 puxo de manifesto as nosas formas de xestionar a vida e a morte, as carencias da nosa sociedade, as carencias das nosas comunidades. A pesar das súas novas características, quedou claro que é necesario e que se prioriza dos gobernos actuais nas nosas vidas. Estamos ante un colapso ecolóxico, ante unha crise de coidados moi profunda, e por exemplo, en boca de quen xestionan o Goberno Vasco só escoitamos a reactivación da economía e a defensa das infraestruturas macro desde que se puxo en marcha a campaña electoral. Quen está a abandonar as vidas? Quen está a priorizar unhas vidas, esas que entende perfectamente produtivas, sobre outras?

Temos que falar de cambios profundos, de políticas que poñan a vida no centro, de persoas, de situacións discriminatorias, de quen os condenamos ás beiras, que seguen morrendo no mar estes días. O que nos está xogando é que vidas queremos salvar e cales non. Non podemos permitilo.

Sinal de que esta xestión nos afasta aínda máis dunha sociedade máis igualitaria, que acabamos de denunciar, que as subvencións a asociacións e organizacións feministas para o ano 2020 veñen con recortes debido á crise sanitaria. En que escenario sitúanos?

Non son máis que sinais do once recortes que poden vir, o que pode pasar coas subvencións das asociacións. Cremos que os movementos sociais, as feministas, as asociacións dos pobos son imprescindibles para que as comunidades se envorquen... A pertenza ao grupo ten unha gran importancia na vida social, porque ademais de axudar a fortalecer identidades individuais e colectivas, axúdanos a facer o noso presente estable e duradeiro. Somos imprescindibles as asociacións e, aínda que as nosas vías de financiamento deben ser variadas, é responsabilidade das institucións públicas apoiar os nosos proxectos e actuar en prol do interese xeral.

O Movemento Feminista é imprescindible para construír un novo modelo social, un movemento que poña no centro as nosas vidas e territorios. E temos claro que a única maneira de facelo é en común. Para que as nosas propostas sexan realmente radicais, para que adquiran un carácter político, temos que compartir cos demais e atascar o común.

Os discursos a favor da igualdade deben vir acompañados dun apoio real e de medios, e iso pasa polos orzamentos. Dificilmente expresarán o seu compromiso coa igualdade se volven deixar ás mulleres toda a carga de traballo que xerou esta crise. Non é casualidade que o 99% das mulleres que traballan como interna sexan migrantes.

Cales son as vosas esixencias?

As Entidades Públicas deben centrarse nos elementos básicos e non na acumulación de capital. Esta crise permítenos acordar como imos reorganizar a convivencia e facer as propostas necesarias para facelo posible en todos os ámbitos; nos espazos íntimos e nas normas legais. Neste camiño, manter o compromiso de transformar os nosos modos de vida será a principal garantía de levar unha vida digna ao centro. Para iso queremos subliñar tres craves. A primeira das claves é a idea da vulnerabilidade e a solidariedade da vida. Dependemos da contorna, porque nos nosos territorios desenvólvese a vida e necesitámonos o un ao outro, non somos seres autónomos que se limiten a producir e consumir. A dependencia é unha característica común destes seres, temos que vivir en contacto permanente e temos que coidar a vida inevitablemente. Temos que recoñecer os límites que nos rodean, os seres, o planeta, a natureza… son finitos, como a vida. Por iso é necesario coidarse, coidarse.

A segunda é que todas as vidas teñen o mesmo valor. Algúns non valen máis que outros, aínda que esta organización social só algúns privilexian: homes, brancos, burgueses, heterosexuais, adultos e funcionalmente normativos. Por iso, hai que ter coidado de onde xorden as situacións de discriminación. Non se pode centrar unicamente nas consecuencias que producen as opresiones.

A terceira das claves é que non podemos deixar de mirar a organización do traballo para coidar a vida. Para superalo, temos que pór no proceso de democratización as relacións sociais, económicas, institucionais e simbólicas que hai detrás dos coidados.

As institucións públicas e os partidos que as xestionan deben recoñecer politicamente os coidados e situar a organización dos traballos de coidados nun proceso de democratización. Un sistema público comunitario de coidados para unha distribución máis xusta debe porse en marcha e, de forma urxente, dignificar as condicións de vida das persoas que se dedican ao coidado. Moitas mulleres compórtanse coma se fosen escravas, non podemos seguir coidando.