Entre 2019 e 2020 incrementouse nun 50% o número de consultas relacionadas con este problema, segundo datos facilitados pola Asociación contra a Anorexia e a Bulimia Acabe. Zunzunegi relatou que a maioría dos que chegan ao seu gabinete son adolescentes, mozas de 12-13 anos, “e moitos casos xa son extremos, nótase esa tendencia. A miúdo sabemos en casa que algo está a pasar, pero non sabemos onde ir, nin que facer, falar coa miña filla ou non… Iso dinme os meus pais, están moi perdidos”.

Que pasou na pandemia?

“En xeral, a pandemia púxonos a vida patas para arriba a todos e fíxonos centrarnos en nós. O ritmo de vida levounos a actuar desde hai tempo cara ao exterior, e a pandemia obrigounos a mirarnos a nós mesmos, pero non estamos afeitos, non sabemos como xestionarnos. A persoa con trastorno alimentario necesita un control, e a pandemia quitoullo, non ten control. Ademais, si o problema xa estaba aí antes, o feito de estar en casa púxoo en evidencia, os de casa déronse conta antes ou despois”, explica a psicóloga.

Tamén destacou a influencia das redes sociais: “Estamos a ver o dano que poden facer si non temos unha mirada crítica. As redes sociais non son un problema en si mesmas, senón como as usamos, e co aumento de usos en tempos de pandemia, non pasamos polo filtro as mensaxes que recibimos con frecuencia. O que mostramos nas redes sociais é unha elección, un momento perfecto, e si o que está en casa está a mirar as fotos, nunha hora verá unha chea de momentos perfectos e empezará a comparalas; ‘en casa están confinados pero fan deporte, comen san… e véselles contento, e eu con ansiedade’.

Prevención e tratamento

“Baixo un trastorno alimentario hai unha mala xestión emocional e aí é onde hai que traballar (autoestima, asertividad…). A educación emocional é fundamental e non estamos preparados para unha situación como a pandemia. Si non controlo a miña xestión emocional, busco esa ansia de control noutra cousa, e como algúns buscan a vía de escape no deporte, no traballo, outros o fan na alimentación”.

Zunzunegi tamén cuestionou que facemos e como falamos. “A nutricionista Aitziber Aizpuru di: deixemos de dicir unha vez que hai alguén bonito porque adelgazou moito. Ponse en valor o físico; encomiemos outras características”.

Lembra que a clave do tratamento é o traballo en equipo: a colaboración do psicólogo e o nutricionista. “E tamén están os endocrinos, os médicos de atención primaria… e por suposto, a familia”.