Cuestionan as normas establecidas pola Unión Europea e o Estado francés para a protección da saúde e o medio ambiente. Os medios de comunicación informan da prórroga da autorización de uso de pesticidas e da necesidade de non limitar o consumo de auga.

O artigo que recolle a colección de opinións das protestas da zona de París foi titulado polo xornalista: “A ecoloxía mata á agricultura”. Así o di un dos fabricantes de froitas.

Porque se a agricultura –por tanto, a certeza da comida– está ao final, non será polo cambio climático e a contaminación que nos trouxo este modelo de desenvolvemento, nin polas dificultades engadidas que iso impón ao traballo con terra e animais –secas, perda de biodiversidade, inundacións, incendios, perda de colleitas por pragas–.

Si o caserío está en ruínas, non é porque as industrias cárnicas e lácteas teñan un consumo desproporcionado de auga e terra, ou porque ese sistema industrial é propio da contaminación da auga e do solo. Tampouco.

A agricultura e a gandaría non están en números vermellos porque dependen dos combustibles fósiles, xa sexa polo consumo directo do gasóleo, polo uso de fertilizantes e pesticidas.

Si o mundo rural atópase nunha profunda crise, isto non ten nada que ver coas formas de traballo establecidas polo sistema de mercado. Tampouco coa explotación do solo, dos animais e das persoas. Tampouco cos mecanismos que algúns teñen organizados para facer negocio e especular coa comida. Tampouco con rendibilizar por encima do planeta e a saúde das persoas.

A agricultura e a gandaría non están ao bordo das sementes, a terra, a auga, a produción e a distribución de alimentos. Tampouco porque as políticas públicas promoven ese modelo globalizado e oligarca. Menos aínda, porque na distribución de subvencións desde as institucións públicas apóianse modelos industriais e intensivos, ou se impulsa o latifundismo. Por iso tampouco.

Os baserritarras non estamos a piques de morrer porque nos afogan da administración con burocracia, obrigacións e dificultades extraordinarias. Tampouco porque as políticas públicas fomentan explotacións de gran tamaño. A especulación coa Terra hai tempo que non afecta á imposibilidade de instalar mozas no caserío, nin ao nivel de endebedamento.

A desaparición dos caseríos non ten nada que ver coa ocupación industrial ou turística das terras agrícolas. A ocupación de terreos agrícolas por outras infraestruturas como estradas, centrais eólicas e/ou fotovoltaicas, minas, TAV, etc. non prexudica. Con todo tipo de vantaxes para os centros comerciais e hipermercados, sen problemas.

Bo, ao final o mundo rural desaparecerá por culpa dos ecoloxistas. E por eses pequenos baserritarras que non teñen ambición. Sen esquecer a achega dos mercados locais e pequenos comercios á destrución. E cidadáns e campesiños que defenden o modelo agroecológico.

Está claro que o caserío foi asasinado pola ecoloxía.